Zomaar een hete aardappel

Al snel is duidelijk dat de frittata met aardappel, kaas, kerrie en paprika niet voor herhaling vatbaar is. Marit schept geen tweede keer op en Jonas laat de helft van zijn taartje staan, nadat hij de andere helft met veel slokken water heeft weggewerkt.

Zo af en toe scheur ik weer eens wat uit in de hoop onze keuze aan recepten uit te kunnen breiden. Het was een gok: Jonas lust geen aardappelen, maar de vele eieren moesten dan compenseren. Marit lust daarentegen weer geen eieren, maar geklutst waren ze niet als dusdanig identificeerbaar. Volgende keer beter.

Beide kinderen hebben we via de Rapley Methode (ik moest het weer even opzoeken) kennis laten maken met eten. Vanaf zes maanden kregen ze het voedsel in stukken voor hun neus gelegd en mochten dat dan met hun handen eten. Nurture was dus dezelfde, maar nature duidelijk niet. De één propte alles in haar mond en de ander begon al op jonge leeftijd te kokken bij de aanblik van een aardappel, ook wanneer hij gepureerd en wel, vliegend op een lepeltje in zijn mondje moest verdwijnen. Ooit heeft een diëtiste voorgesteld om een mondfysio te raadplegen om zijn gehemelte te trainen. Ik ben daar niet op ingegaan en de aversie tegen de aardappel is gebleven.

Eten wat de pot schaft

Nu, jaren later, hebben wij hier nog steeds te maken met één goede en één slechte eter, waarbij de slechte eter ook nog vaak lust wat de goede eter juist niet lekker vindt. Het aantal ingrediënten dat we allemaal lusten is in ieder geval zowat op één hand te tellen en dat resulteert in een beperkt lijstje met recepten waaruit we al jaren kiezen. Zoals elke ouder vind ook ik ook dat het kind conform theorie moet eten wat de pot schaft, maar ik heb er één die heel mager is en in de praktijk haal ik meer plezier uit de aanblik van een kind dat met smaak eet dan één die tranend en kokkend zijn best doet.

Soms, heel soms eindigen pogingen ook in succes en kan er iets aan het lijstje worden toegevoegd. Zo krijgen de kinderen tegenwoordig ook radijsjes in hun bakje met rauwkost. Ik weet niet meer van wie ik de tip van het gezonde bakje ooit heb gekregen, maar ik ben hem of haar nog altijd dankbaar. Ik bezorg ze maar al te graag op hun kamers, want de inhoud wordt nog steeds met enthousiasme ontvangen en met smaak al gamend gegeten.

En daarom blijf ik zoeken in de hoop dat het aantal ingrediënten dat iedereen lust stijgt. Wie weet leert Jonas nog aardappelen eten voordat hij uit huis gaat. Dan hoef ik die niet meer heet door te spelen.