Weer met de bus

Wat had ik opgezien tegen deze dag. Niet omdat de auto naar de garage moest voor z’n jaarlijkse onderhoudsbeurt met APK. Ook niet vanwege de te verwachten pijn in de portemonnee. Zélfs niet tegen de omslachtige terugreis omdat ik ervoor koos om er niet op te wachten maar tussendoor naar huis te gaan.

Het zijn de ritten met de stadsbus die mij voorafgaand aan de grote dag m’n zen-gevoel kostten. En dat terwijl ik eigenlijk wel een busfan ben, zeker van de moderne stille elektrische bussen. Ze stoppen praktisch voor mijn deur. Een heel verschil met vroeger toen het OV nog van lawaaiige diesels gebruik maakte.

Niemand ging naast me zitten

Gaat u maar even op de divan liggen meneer de schrijver, dan gaan we hier wat dieper op in. Nou, beste psycholoog, u bent eigenlijk niet nodig want ik weet al waar het aan schort hoor. Noem het een ergernis, of mogelijk een trauma. Ooit meegemaakt in een stadsbus die uitpuilde van de studenten, want de rit naar en van de garage gaat langs diverse scholen. Nooit heb ik de generatiekloof intenser beleefd dan op die rit, vele jaren geleden. Ik voelde me lelijk en oud, genegeerd, uitgerangeerd, omdat niemand op de lege stoel naast mij ging zitten, terwijl bijna alle andere stoelen bezet waren. Men bleef liever staan, hutje bij mutje.

Enfin, puntje bij paaltje: vandaag verliep alles heel erg goed! Geen overvolle bussen, geen ergernis, vrije stoelen genoeg, lekker stil zoeven naar de bestemming. Helemaal zen. Maar nog wel met een beetje pijn in de portemonnee…