Sigrid

Nieuw leiderschap, een open bestuurscultuur en transparantie. Kijk aan! Wie had zijn stem nou niet spontaan aan zulke beloftes geschonken? Zeker als ze uit de mond kwamen van een nieuwkomer in de landelijke politiek. Een vrouw die haar mannetje had gestaan in Syrië, daar de chemische wapens het land uit had geholpen en haar talen sprak.

Ambitie kon je haar ook niet ontzeggen en na een eindeloze eeuw Rutte, zijn kleurloze management stijl, bleke bette praatjes en geheugenproblemen, was ik wel toe aan een frisse wind.

Dus werd het Sigrid Kaag. Stevig, beetje kakkineus, maar welbespraakt en aan het hoofd van een keurige partij die zich sinds Van Mierlo netjes in het midden had bevonden. Links blonk uit in machteloosheid. En op verkiezingsavond hoorde ik bij de winnaars en zag, hoewel licht gegeneerd, de wat harkerige tafeldans van de lijsttrekker.

Kaag calculerende politica

En toen kwam de ‘Omtzigt elders-notitie’ en het toeslagenschandaal, en maakte ze de legendarische fout om Mark tijdens het nachtelijke debat waarin hij om zijn leven smeekte, niet het laatste zetje richting ravijn te geven. Het werd een motie van afkeuring en niet van wantrouwen. Ze gedroeg zich voor het eerst als een calculerende politica die, ondanks het ‘hier scheiden onze wegen’, kansen zag en haar berekeningen maakte.

Daarna op het vinkentouw van de formatie een machtswoord in de achterzak. Meer dan een jaar draaien en dreigen, naderen en terugtrekken. Zonder haar kon het immers niet. Niet begrijpend dat het land, duidelijker dan zijzelf, de eerste barsten in haar imago van nieuwlichtster zag vallen. En nu is de transformatie voltooid. Een ‘Ruttetje’ gedaan.

Sigrid is Binnenhof geworden

Ze is Binnenhof geworden. Met z’n obsessie voor beeldvorming, spin doctors, partijbelangen, Jaïr Ferwerda-lachjes, snelle loopjes en nieuwe kleren.

Na ‘Ik was in Naaiger’, nu ook #Metoo aan de haute couture-broek. En meer dan dat, doofpot, protectie van vriendjes, ‘niet gekregen’ rapporten en er tussenuit sneaken. Je beroepen op het verschil tussen partij en vereniging, en onderwijl tot drie maal toe een slachtoffer dat je persoonlijk benadert het juridische bos in sturen, terwijl je ondertussen de mond vol hebt van vrouw en veiligheid.

En straks veel gespeelde verontwaardiging, zelfonderzoek, een wollig statement vol beterschap tijdens een ingelast congres, en dóór, liefst richting het Torentje.

Ik wil m’n stem terug, kan dat?