Lekker potje blowen met Poetin

Een oorlog die geen oorlog mag heten. Terwijl het buiten vriest, staan van een huis niet ver van mij vandaan alle ramen open, de stereo op volle oorlogssterkte en probeert een tiental mensen met een hoop gejoel het stereogeluid te overstemmen; volgens mij is er lachgas bij.

In de ochtend ruiten moeten krabben om diezelfde middag in rokje of korte broek te kunnen picknicken. Inderdaad, april doet wat die wil.

Sommige andere mensen schijnen ook te doen wat ze willen. Zoals op deze maandagochtend. Ik verruil mijn slaapplek voor mijn werkplek en wandel langs een terrasje. Natuurlijk is het fijn dat in deze kille tijden de warmte je tegemoet komt. Zoals onze krant die prominent op de voorpagina vertelt dat ons land een kleine 200 miljoen euro voor Oekraïne heeft ingezameld. Maar dit is niet het soort warmte waarover ik het heb.

Patatje oorlog

Ik zie een picknickbank staan. Op de tafel ligt iemand te pitten. De warme gloed laat geen twijfel bestaan: terrasverwarming. Een sissend geluid; dit is een gasgestookt exemplaar. Tja, je moet wat hè, als het stroomnet het niet meer trekt. Even verderop enkele uitpuilende vuilcontainers met voornamelijk verpakkingen en etensresten; patatje oorlog schat ik. Daarna nog meer terrasverwarming. Dan zo te zien enkele niet-ontplofte microgranaten. Oh nee, ik zie het al: lachgaspatronen. Waarschijnlijk vanuit dat open raam op straat gegooid.

Als ik later op de dag voor vergeten fruit terug naar huis ga, werkt de terrasverwarming nog steeds. De schone slaper is dan al vertrokken. De nachtvorst ook. Ik weet dat het terras vandaag gesloten blijft; dat is altijd zo op maandag. Ik vraag me af voor wie hier nu gestookt wordt. De krant geeft een mogelijk antwoord. Morgen is ons 22 graden beloofd. Daarom dus.

Poetin als een nachtvorst

Zelf denk ik dat we stoken voor een man van wie een oorlog geen oorlog mag heten. Een man die sinds de start van onze inzamelcampagne al meer dan 200 miljoen euro van ons heeft ingezameld. Die, zonder dat wij het merken, als een nachtvorst over ons land regeert. Maar niet getreurd, de terrasverwarming blaast nog altijd waterdamp en lachgas uit. Blowen heeft niet eerder zo goed gevoeld. Want CO2, dat is het lachgas van Poetin. Tenminste, zo zie ik dat. Ik denk dat de appel niet ver van de boom valt. En dat komt mij goed uit, want nu heb ik toch nog mijn fruitje op mijn werk.