De natuur heeft geen mening

Ik raap de ochtendkrant op en zie een foto van giraffen. Liggende giraffen, deels over elkaar. Omdat ik mijn leesbril nog niet op heb dacht ik ‘zou het een nieuwe grottekening zijn die ontdekt is omdat het beeld aardkleuren heeft á la de grotten van Lascaux?’

Eenmaal de bril op verstijf ik, het zijn van de dorst omgekomen giraffen. De foto van Ed Ram snijdt door je ziel. De gruwelijke werkelijkheid van de klimaatcrisis in één beeld samengevat. Iemand anders krijgt daar een dik vette beloning voor. 4,1 miljoen euro voor een jaartje je hand op houden bij de overheid voor een verlies van 3,3 miljard. Meneertje Ben Smith van de KLM heeft ‘stappen gezet’ om vliegtuigen ‘te bestellen’ met een lagere CO2-uitstoot…

Mijn verbijstering kan niet groter of toch? Oekraïne, Qatar, Saudi Arabië, Jemen, Hong Kong en ja, het verval van de democratie in Den Haag. Het hele apparaat daar is omgeven met rookgordijnen, dubbele agenda’s en een vervallen moraal. De weduwe van Indië (Wieteke van Dort-Arm Den Haag) wordt straks ook nog de weduwe van de democratie.

Gratis compost

Tegen de garagemuur kamperfoelie en stokroos geplant, een insectenhotel opgehangen en een vogelhuisje. Dat van de buren werd onmiddellijk bezet, de onze zoekt nog bewoners. Het eerste serieuze snoeiwerk gedaan. Aarde, compost, deels gratis af te halen bij de kinderboerderij. Een actie van de gemeente Leiden. Je mag twee zakken per huishouden afhalen. De fietstassen bezwijken bijna onder het gewicht. Een ouder echtpaar loopt ondertussen vier keer heen en weer met een kruiwagen, ik tel acht zakken in hun achterbak, vast voor de buren… Of voor Ben Smith…

Brøndby

„De natuur heeft geen mening over ons”, zei eens een filosoof. Daarom, was zijn conclusie, zijn we er zo graag. Wandelen we in de bossen, op de heide, aan het strand. Ik geef hem gelijk. Het is prettig om geen mening te hoeven hebben, te krijgen, te delen, te vormen. De mening is afwezig in de natuur. Stel dat we allemaal genoeg groen om ons heen zouden hebben. Zoiets als in Denemarken, gebouwd in 1964 door de landschapsarchitect Erik Mygind in Brøndby. Google maar even. Laagbouw, vrijstaand, allemaal dezelfde tuin en in het middelpunt van de cirkel, want de huizen zijn allemaal op ‘taartpunten’ gebouwd, kan je een praatje met elkaar maken. Net lang genoeg om het gezellig te houden. Geborgenheid in het groen lijkt me een mooie kwalificatie. Ik schuif de krant terzijde. Als de letters aaneengeregen tot woorden en zinnen lawaai konden maken, dan was er nu een helse oorverdovende pest herrie.

Ja… een pimpelmees recht zijn nieuwe broedplaats ingevlogen, een gevoel van geluk!