Moraalridder

De kranten koppen ‘Student mijdt fysieke les sinds coronacrisis’. Mijn columns schrijf ik vaak tijdens de uurtjes op school en ik kan dit beamen. Het is verdacht rustig in dit grote, vierkante, glazen gebouw dat men hier ‘P8’ noemt.

Soms ook wel gekscherend ‘het meest bizar ingedeelde schoolgebouw ooit, wat lijkt op een combinatie tussen een aquarium en een kas waar ze zonnebloemen kweken’, maar dat bekt toch een stuk minder lekker.

Het is waar. De studenten waarmee ik in de klas zit, lijken stuk voor stuk een stuk ongemotiveerder dan ik was op die leeftijd. Onderuitgezakt, scrollend op de telefoon tijdens de presentatie van een studiegenoot, was niet de houding die ik (en de rest) aannam toen ik begon met studeren.

Blijven malen in je hoofd

En ik moet zeggen, ik voel het bij mezelf ook wel. Het niet weten waar je moet beginnen, dus dan maar niks doen. Mijn to do-lijst bevat per dag meer taken dan het gemiddelde vierpersoonshuishouden boodschappenlijstje, en het allerergste: dat blijven malen in je hoofd als je dan eindelijk thuis op de bank neerploft. Om de een of andere reden sta ik nog meer ‘aan’ dan een aantal jaar geleden, terwijl je zou zeggen dat het thuis zitten meer tijd heeft gegeven tot bezinning.

Dit constant aan staan maakt me moeier dan een vlieg die heel dag tegen een raam vliegt: mijn energie raakt op, zonder dat ik ergens heen ga. En die moeheid zie ik in mijn omgeving ook steeds meer een meer ontstaan. De schoenfabrikanten zullen blij zijn met de door het sloffen versleten schoenzolen, maar voor de algehele sfeer is het niet heel chill.

Kijk, wij millennials (wat ik sowieso een heel naar woord vind), mogen eigenlijk niet echt klagen. Tenminste, als ik de ‘volwassenen uit de grotemensenwereld’ onder ons mag geloven. We zijn lui, werken niet hard, zitten alleen maar heel de dag om geld te bedelen bij DUO. We leven vooral van feestje naar feestje, en als we ons ook maar ietwat activistisch of moralistisch opstellen, moeten we ons ineens gaan schamen dat we deugen?

Wat de fak!? Ik bedoel… WAT DE FAK!?

Bullshit-oplossingen

De wereld is een grote brei aan informatie geworden, waarin je de tijd niet meer hebt of krijgt om uit te staan. En bullshit-oplossingen als leg je telefoon weg, verwijder social media, doe dit, doe dat, helpen voor geen meter, omdat het geen antwoorden zijn op de vragen die we hebben, maar adviezen waar we niet om hebben gevraagd. Als je door al die informatie eenmaal weet wat er speelt in de wereld, zit die kennis voor altijd in je grote blote bolletje, en dan ontploft je hoofd.

Wij. Zijn. Moe. Punt. Letterlijk een dikke vette grote.

De afwezigheid van ook maar een vorm van inlevingsvermogen door de generatie boven ons, zorgt er juist voor dat we ons nog minder gehoord voelen. Jaahaaa in jullie tijd had je ook problemen en was er ook shit. Dat wil niet zeggen dat de dingen waar wij nu tegenaan lopen weggewuifd moeten worden onder het kopje ‘overprikkelbare losers’. Ik zou zeker niet terug willen naar de vrouwonvriendelijke-racistische-koude oorlog generatie van de jaren ’70, alleen wil dat niet zeggen dat we daar moeten stoppen met nadenken.

Zelf heb ik er heel bewust voor gekozen om van september tot december vorig jaar een pauze te nemen. Noem het burn-out, noem het depressie, noem het wat je wilt, maar ik koos op dat moment voor mezelf. Dat maakt me geen uitkering trekker, dat maakt me geen luie flikker. Dat maakt me vooral mentaal heel sterk en zelfbewust van de situatie waarin ik zit.

Messiascomplex

Noem me maar een gast met een lichte vorm van een Messiascomplex, een moraalridder of een deugniet. Ik heb het mijn doel gemaakt om aan iedereen duidelijk te maken dat het ok is om tijd voor jezelf te nemen.

Luie flikkers blijf je toch wel houden. Maar net zoals ik niet ‘alle witte oude mannen’ over een kam mag scheren, kan je ook niet over alle mensen die een time-out nemen zeggen dat het luie hand ophoudende flikkers zijn.

Dus neem tijd voor jezelf, maar kom nog wel eens fysiek naar school. Want het is saai zonder jullie.