Koetjes en kalfjes

Het was weer zo ver, ik mocht weer naar de kapper. Moest, want ik ga altijd te laat… eigenlijk ga ik pas als het echt niet meer kan.

Iets met pluis en grijs. En dat is gemiddeld zo om de drie maanden. Ik heb er op zich geen hekel aan hoor, maar het is altijd zo’n lange zit. Kleuren, knippen en drogen, ik ben er al snel anderhalf uur zoet mee. Gelukkig heb ik een goede kapper, waar ik eigenlijk al heel mijn volwassen leven kom. En ik heb ook een vaste kapster. Als het even kan, dan boek ik een afspraak bij haar. Ze weet dat ik eigenwijs haar heb en ze kent m’n persoonlijke omstandigheden.

Ze knipt m’n lief ook en voorheen m’n kinderen. Dat is fijn. Ik ga zitten. Ze vraagt of ik gewoon weer hetzelfde wil en het komt eigenlijk altijd goed. Makkelijk. Cappuccino erbij en gewoon even niets. Maar soms is ze er niet. Ziek. Of vrij. Of… zoals laatst, met zwangerschapsverlof. En dan moet ik dus naar een ander. En dat vind ik toch altijd een dingetje. Niet omdat ze me niet goed knipt of kleurt, maar omdat ze me nog niet kent. Ik weet niet hoe jullie het ervaren, maar de gesprekken bij een kapper verlopen eigenlijk altijd hetzelfde.

Gespreksstof

Het begon al toen ik net zat. Zo, lekker vrij vandaag? Ik werk niet en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om dat weer uit te moeten leggen. Ik zeg dat ik tot het uitstervend ras der huisvrouwen behoor en hoop dat dat voldoende is. Maar nee. Het is een jong meisje en ze begrijpt het niet. Er volgt een rits vragen. Ben ik dan misschien oppasoma voor eventuele kleinkinderen? Nee. Verveel ik me niet? Nee. Heb ik nooit gewerkt? Niet sinds er kinderen zijn.

Ik zie dat ze het niet snapt. En dat is prima hoor, maar ik heb hier gewoon geen zin in. Ik voel me stiekem wel een beetje verplicht om mezelf te verdedigen. Om te vertellen dat dit het leven is waar ik bewust voor heb gekozen. Dat dit is waar ik me goed bij voel. En dat ik het eigenlijk alsnog heel druk heb. Maar ik denk ook, waarom zou ik?

Even is het stil. Dan komt de volgende vraag. En… nog op vakantie straks? Ik bedenk me dat ik de volgende keer wel wacht tot m’n vaste kapster er is en vertel dat we niet op vakantie gaan. Dat snapt ze, geloof ik. Maar gaan we dan misschien later in het jaar? Ik ben een enorme huismus, krijg snel heimwee. Ik heb een lief
die ziek is en een moeder waar ik mantelzorger voor ben, maar ik wil dat allemaal niet zo maar vertellen in een volle kapperszaak. Dus ik gooi de last minute-vakantie in de strijd. Laf, maar misschien ben ik dan van alle vragen af. Stel dat we gaan, dan boeken we last minute. Dat begrijpt ze. Het onderwerp vakantie is afgesloten. Inmiddels zit ik in de verf en dat moet intrekken, dus ik heb even rust.

Anders

Ik besef heus wel dat ik afwijk van de norm, als vrouw die altijd (met veel plezier en liefde) thuis is gebleven voor de kinderen en niet van vakantie houdt, maar ik word er ook wel eens moe van om mijn keuzes steeds maar weer te moeten uitleggen. Vroeger al op het schoolplein. En nu nog steeds, zoals bij de kapper. Of bij kennismakingsgesprekken voor het een of ander. Want altijd is er die eerste vraag: wat doe je
voor werk? Is je eventuele beroep dan wie je bent? Definieert je dat, als mens? Ik betwijfel het.

Op Facebook en Instagram kun je een soort bio invullen. Wie je bent. Wat je bezig houdt. En heel veel mensen vullen daar hun beroep in. Een lijstje met banen die ze al gehad hebben. Maar ik weet liever wat je hobby’s zijn. Waar je gelukkig van wordt. Is dat niet veel meer wie je bent? De dingen die je kiest te doen als je juist even niet aan het werk bent?

Stiltestoel

Inmiddels is de verf uit m’n haar gewassen en ik word geknipt. Ik vraag me af welke vragen er nog meer gaan volgen, maar gelukkig zijn er ook nog de gewone koetjes en kalfjes. Het weer bijvoorbeeld. Omwille van de sfeer worden onderwerpen als politiek, corona en oorlog standaard gemeden, denk ik. Geen discussies. Ik las laatst ergens dat er een kapper is die een ‘stiltestoel’ in de zaak heeft staan. Die kun je boeken als je gewoon even lekker wilt ontspannen en geen zin hebt om verplichte gesprekjes te voeren. Ik ben helemaal voor! Kan iedere kapper dat niet gaan doen? Ik denk dat er heel veel mensen zijn die het net zo ervaren als ik. Even ontspannen. Me-time. En stiekem denk ik dat het voor de kappers zelf ook wel eens lekker is.