Lijdensweg

Voor mij geen Hugo meer. Dan doel ik niet op het goedkope alcoholische drankje maar op minister Hugo de Jonge. Hoewel ik van beide hoofdpijn krijg. Deze week overleefde de tegenwoordige minister van Wonen een motie van wantrouwen. Volledig onterecht. Met dank aan de coalitie.

De mondkapjesdeal achtervolgt De Jonge nu al bijna een jaar. En zoals wel vaker in politiek Den Haag het geval is: hoe langer iets blijft doorzeuren, hoe groter de kans dat de waarheid boven tafel komt. Als een etterende wond die maar niet wil genezen, blijft de kwestie de politieke geloofwaardigheid van de minister aantasten. En genezing is uitgesloten, al zou je de hele begroting van Volksgezondheid er aan spenderen.

‘Niet actief bemoeid’

Het is niet eens de deal zelf die het grootste probleem vormt voor De Jonge. Wel het feit dat hij steeds heeft volgehouden zich niet actief bemoeid te hebben met de kwestie. Daarmee heeft hij de Kamer onjuist geïnformeerd, zo nu blijkt. Ook het feit dat hij tot recent zijn privé e-mailadres gebruikte voor werkgerelateerde communicatie, draagt bij aan het beeld dat hij niet wilde dat bepaalde zaken aan het licht kwamen. Bij het gebruik van een privé mailbox bestaat immers een veel groter risico dat relevante informatie verloren gaat. Terecht dat het grootste deel van de oppositie in de Kamer helemaal klaar was met dit zoveelste voorbeeld van ‘de oude bestuurscultuur’.

Het is overigens nog maar de vraag of die cultuur ooit gaat veranderen. Het lijkt een gegeven dat wie aan de macht is liever niet heeft dat de controleurs van de macht teveel informatie krijgen. Want fouten maken is nu eenmaal onvermijdelijk en daar kan men op afgerekend worden. Wat ook niet helpt is dat ons staatsbestel zo is ingericht dat de democratische legitimiteit van onze regering haar basis vindt in een coalitieakkoord gesloten door Kamerfracties die samen een meerderheid vormen. Ik zal de hele discussie ‘de Kamer: lam of leeuw?’ niet gaan herhalen, maar feit is dat er voor echt dualisme nog steeds bitter weinig plaats is.

Post Hugo de Jonge een raadsel

Het is tevens onbegrijpelijk dat De Jonge opnieuw een post in het kabinet heeft gekregen. De mondkapjesaffaire kleeft al zo lang aan hem dat het een raadsel is dat de toen beoogde coalitiegenoten hiermee hebben ingestemd. Wellicht dat zijn bijzondere positie als coronaminster hem het voordeel van de twijfel heeft gegeven. En laten we wel wezen: het feit dat De Jonge de hele pandemie overeind is gebleven, is een bijzondere prestatie. Hij heeft beleid moeten maken tijdens de grootste crisis die ons land heeft meegemaakt sinds de Tweede Wereldoorlog. Even los van wat we van dat beleid vinden. Maar door én niet eerlijk te zijn over zijn betrokkenheid bij de mondkapjesdeal én deel te nemen aan een nieuw kabinet, kunnen we alleen maar concluderen dat zijn functioneren als minister van Wonen een lijdensweg aan het worden is. Eentje die nog niet ten einde is aangezien het onderzoek van Deloitte voorlopig nog op zich laat wachten.