Angst voor angst

Het is begonnen na mijn bevalling. Naast de slapeloze nachten kreeg ik ook deze er gratis en voor niets bij: paniekaanvallen.

Voordat ik überhaupt de deur uit was, hadden alle scenario’s al door mijn hoofd gespeeld. Onderweg naar de winkel werd dit niet gevoel niet minder: wat als het weer gebeurt… Wanneer ik de winkel binnenkom, scan ik de kassa en ‘hoelang is de rij precies?’ Pft, was het hier al zo warm of komt dit door mij?

Supermarkten zijn erg maar de kleinere winkels vol spotgoedkope aanbiedingen zijn nog erger. Het draait om mij heen: aanbiedingen, klanten en geluiden. De winter maakt het moeilijk vanwege de verwarming, de zomer vanwege de hitte, eigenlijk is het nooit goed.

Ik probeer te blijven, niet te vluchten en vaak waag ik de gok om in de rij te gaan staan. Het is het ergst wanneer ik in de rij sta. Voel de hartkloppingen tegen mijn borstkas en weet het zeker: ‘Ik ga het verliezen, ik val flauw’.

Angst neemt mij volledig over

Àlles in mijn lichaam sommeert mij om te gaan lopen, rennen, vluchten. Weg van hier en wel zo snel mogelijk. Ik wil alles uit mijn handen laten vallen en naar huis om mijzelf veilig te voelen, te huilen en mijzelf gerust te laten stellen.

De rij is altijd te lang. Er wil altijd een vreemde met mij babbelen. Het lijkt wel alsof er voor mij altijd iets geruild dient te worden.

De wereld draait, ik zweet meer dan een puber op zijn eindgala en het voelt alsof ik in alles faal, alsof ik niet goed genoeg mijn best doe om te herstellen hiervan.

Ik weet dat ik moet blijven staan. Ik ben bekend met alle theorieën over deze paniekaanvallen, maar toch neemt de angst mij volledig over en duurt het even voordat ik hier weer uit ben.

Wat is er mis met mij?

Wanneer de paniek weg is, slaat de vertwijfeling toe. Wat is er mis met mij, waarom faal ik hierin? Alles in mijn leven lijk ik teniet te doen door het feit dat ik een paniekaanval kreeg.

De supermarkten, de warmte, de ruilende mensen met issues; niks van dat heeft uiteindelijk schuld aan deze paniek. Het is de stress van wat er gebeurd is, de slapeloosheid en de constante druk die ik mijzelf (en anderen) dagelijks opleg.

Het is mijn lichaam dat aangeeft dat me-time geen suffe fabel is, ik niet alleen op koffie kan leven en dat ‘nee’ ook een antwoord kan zijn. Ook dìt is moederschap. Vallen en opstaan. Letterlijk.