Angst

Ik heb mezelf op een nieuws-dieet gezet. Voorheen begon ik de dag met een rondje langs de nieuwssites, maar daar ben ik mee gestopt. Het was niet goed voor m’n gemoedstoestand. En zeker niet als start van een nieuwe dag.

Want laten we eerlijk zijn, lieve lezers… de toestand in de wereld is momenteel niet iets waar je vrolijk van wordt. Net toen we de strijd tegen Corona aan het winnen waren, was daar die gek in Rusland. En dan is er ook nog het milieu. Onder andere.

Maar is het niet altijd al zo geweest? Is er niet altijd wel iets dat boven ons hoofd hangt als het zwaard van Damocles?
Ik werd me daar voor het eerst van bewust in mijn pubertijd. De onbezorgde kindertijd was voorbij en ik zag opeens dat er van alles gaande was. Ik ben uit 1968, dus mijn pubertijd werd getekend door de Koude Oorlog. De wapenwedloop. De angst voor de Russen… hoe ironisch.

Ik was fan van Doe Maar en hun hit De Bom vond ik maar eng confronterend. En dan was er ook nog Two Tribes van Frankie Goes To Hollywood. Alle twee met bijbehorende videoclip met desastreus einde. Ik kreeg er kippenvel van.

Ik durf niet te beweren dat het me dagelijks bezighield, maar de angst was er.

En wat dacht je van het gat in de Ozonlaag? Tjernobyl? Zure Regen?

[Maar heej, we zijn er nog!]

Kortom, er is altijd wel ergens een wereldleider met hoogmoedswaanzin. Terroristen die angst willen zaaien. Er zijn altijd enge ziektes en virussen geweest. Wat hebben we allemaal niet voorbij zien komen de laatste jaren? Ebola, Varkenspest, Vogelgriep…

Maar is het niet juist de kunst van het leven om ondanks al die dreigingen een gelukkig leven te leiden?

Sinds ik moeder ben en sinds een paar jaar ook oma trek ik me al het wereldleed nog veel meer aan. Onze kleindochter van drie weet eigenlijk niet beter dan dat mensen mondkapjes dragen. Hoe bizar is dat? Nu alles weer open is en de mondkapjes niet meer hoeven, gaat er een wereld voor haar open! Dat is natuurlijk fijn, maar toch ben ik weleens bang voor de impact van de afgelopen Corona-jaren op de jeugd.

En onze kleinzoon van zeven heeft nu een meisje in de klas dat met haar gezin uit Oekraïne is gevlucht. Dan komt de oorlog opeens wel heel dichtbij. Als ik zijn verhalen hoor, dan breekt mijn hart. Niet te bevatten wat zo’n meisje allemaal al mee moet maken. Ik zeg dan altijd maar dat hij extra lief moet zijn en geduld met haar moet hebben… en dat alles goed komt. Ook al geloof ik dat laatste zelf niet eens altijd.

Maar, op nieuws-dieet dus. Af en toe hoor ik een nieuwsbulletin op de radio en dat vind ik eigenlijk wel even genoeg. Ik heb geleerd om dingen waar ik geen invloed op heb los te laten. Tenminste, dat probeer ik. Ik kan me wel druk maken, maar daar merkt meneer Putin helemaal niets van. Ik verziek er alleen mijn eigen humeur mee.

Ik probeer er te zijn voor de mensen om me heen. Daar heb ik wel invloed op. Voor mijn zieke lief, m’n moeder van 84 die achteruit holt en niet meer zonder mijn hulp kan. En natuurlijk voor de kinderen en kleinkinderen. En ja, dat betekent dat ik m’n kop in het zand steek. En dat ik als een kind blijf geloven in een goede afloop. Anders slaap ik niet meer.

Ken je dat liedje van Pink en haar dochtertje? ‘Tell me that the world’s been spinning, since the beginning… and everything will be alright’. Alles komt goed. Zo niet, dan toch!