Spijt

Hoe zou dat gaan zo’n exitgesprek met Oekraïense vluchtelingen in een gezin dat na een week al spijt heeft van dat ruime hart en die open armen?

Wat viel er tegen, de taalbarrière, haren in het doucheputje, de geur van Borsjt in de keuken, het inruimen van de afwasser? Of waren de stakkers niet bereid spontaan hun wekelijkse toelage als vergoeding voor kost en inwoning aan de gastvrije Hollanders af te staan?

Hoe krijg je het uit je b.., zonder van pure schaamte in de kruipruimte van je doorzonwoning zachtjes te gaan liggen snikken. Van tevoren gewaarschuwd, weet waar je aan begint, het is niet makkelijk. Overheen gestapt. Buren en familie trots geroeptoeterd: „Ja hoor, wij nemen er vier, moet kunnen, gaat lukken, gaan ervoor!” En daar zitten ze aan de keukentafel, Ludmilla 44, oma Anastasia 70 en de de tweeling van 11.

Ontheemd, man en vader ligt met een kratje molotovcocktails en een flesje Spa achter een kapotgeschoten raam van de tweede verdieping van een flatgebouw in Kiev, Charkov of weet ik waar.

Gesmoes waarvan je de strekking aanvoelt

„Sorry, but it does not work between us.. too much.. trouble for us, we bring you back to the Gemeente.”

Spullen uitgepakt, bedden geïmproviseerd in het opkamertje of de zolder. Beetje gezellig gemaakt. Bellen, bellen, bellen… geen signaal, steeds maar weer proberen. s’ Avonds kloppen op de deur van de huiskamer en bij Gods gratie in je paasbest op de bank naar die rare neuroot in Chateau Bijstand moeten kijken. En na een paar dagen al voelen dat er iets niet klopt, dat de hartelijkheid van de eerste paar dagen verschraalt. Af en toe een geïrriteerde blik van de gastvrouw als je van het toilet komt. Gesmoes in een taal waarvan je de woorden niet verstaat, maar waar je de strekking intuïtief van aanvoelt.

Alsof ze hun Corona puppy weer in het asiel dumpen. Ik las het gisteren voor het eerst en ik ben bang niet voor het laatst: ‘SPIJTGEZIN!’