Rechtlijnig

Gisteren kwam ik er weer eentje tegen, een echte hardliner, uit het tegenovergestelde kamp dan. Het was half tien op een doordeweekse ochtend, er was in het park en zeker op dat pad verder niemand.

Hij fietste en had een felgele helm op, fluorescerend. Ik zag hem van ver aankomen, nog niet vermoedend dat hij kort daarop vlak voor mijn neus halt zou houden. Hij droeg een bril met fijn montuur, grijze haren golfden over zijn oren, ze omlijstten een vriendelijk gezicht.

„Rechts lopen”, beval hij me, nadat ik vragend mijn armen had gespreid. „Als er geen auto’s rijden moet je rechts lopen.” Ik legde geduldig en vermoedelijk met een zweem van plezier op mijn gelaat mijn standpunt uit: „Kijk”, en daarbij draaide ik van hem weg, „als ik rechts loop zie ik u niet aankomen.” Ik draaide me terug en we stonden weer recht tegenover elkaar. Hij volhardde erin dat ik hem aan zijn linkerkant zou passeren, ook nu we al een tijdje zo stilstonden, een echte patstelling. Die doorbrak ik met een paar passen door de berm links van hem. Daarmee was het pleit in mijn voordeel beslecht, vond ik. Ik wenste hem een fijne dag en wist me verzekerd van stof tot nadenken.

Mijn gelijk

Tegen het eind van de wandeling kwam uit de verte een man met een horizontale, gele streep over borst en mouwen me tegemoet fietsen. Het leek me niet waarschijnlijk, op deze plek en dit uur. Ook nooit eerder gezien hier en ik kon geen dringende zaken bedenken, maar het was inderdaad een politieagent. Hij fietste rustig, ik wandelde net zo, er was ruim tijd om na te gaan wat hem hier zou brengen. Zou het kunnen dat hij even genoeg had van de drukte in de stad? Was er iets te bespreken met een boer achterin? Waarom dan niet de auto gepakt? Of… had de fluorescerende man een melding gemaakt? Ik voelde in mijn jas- en broekzakken of ik mijn ID-kaart bij me had. Dat bleek niet het geval. De afstand tussen de agent en mij werd kleiner. Het moment om van kant te wisselen was lang verleden tijd. Als het van een bekeuring kwam, zou het meteen een dubbele zijn. In het voorbijgaan groette ik vriendelijk, maar niet overdreven. De agent groette terug en liet het daarbij. Ik kon geen krachtiger bevestiging bedenken van mijn gelijk.