Lockdown mocht voor sommige mensen langer duren

Na ruim twee jaar van maatregelen en lockdowns door het coronavirus is het einde hiervan eindelijk aangebroken. Je mag weer bij elkaar op bezoek, zonder mondkapje in het openbaar vervoer en je mag weer op kantoor werken.

Ik werk bij een grote gemeente, waar ik gesprekken voer met (mogelijk) bijstandsgerechtigden. De versoepeling betekent voor veel burgers dat ze voor een afspraak weer naar kantoor moeten komen.

Je zou denken dat dit heel fijn is. Eindelijk weer een persoonlijk gesprek met iemand van de gemeente. Ik als medewerker kijk er in ieder geval naar uit om de burger weer in het echt te ontmoeten. Toch zijn niet alle burgers hier blij mee. Zo sprak ik een mevrouw die door de eerste lockdown haar baan in de horeca verloor en in de WW terecht kwam. Dit betekende 30 procent minder inkomen voor haar gezin. Na drie maanden WW was ze aangewezen op de bijstand. Omdat er niet veel geld was voor levensonderhoud, was ze heel blij dat er door de maatregelen geen verjaardagfeestjes werden gegeven. Dit bespaarde haar het vieren van de verjaardagen met familie en vrienden en het bespaarde haar het geld voor de cadeautjes voor vrienden van haar en van haar twee kinderen. Ook was ze blij dat haar kinderen dan niet konden vragen om uitstapjes te maken. Heel bizar, maar de reden van haar werkloosheid, namelijk de lockdown, werd tegelijkertijd haar redding op financieel gebied.

30 euro te besteden

Ik sprak ook een meneer die vertelde dat hij een telefonisch gesprek heel fijn vond, omdat hij zo op de reiskosten kon besparen. Als je immers 30 euro per week hebt voor levensonderhoud, dan voelt elk ritje met het openbaar vervoer als een rib uit het lijf. Hij was ook al gestopt met het bezoeken van zijn moeder, omdat een retourtje voor een bezoekje aan haar 12 euro kost en de maaltijd die hij dan bij haar kreeg een waarde had van 5 euro. De rekensom had hij snel gemaakt. Dan maar een diepvriesmaaltijd in de magnetron schuiven en videobellen met zijn moeder.

Gelukkig heb ik ook een mevrouw gesproken die het wel fijn vond om voor haar afspraken weer naar kantoor te mogen komen. „Want”, zei ze, „ik ga op de fiets en dat kost me niets. Het levert me wel wat op.” Namelijk een persoonlijk gesprek met iemand van de gemeente en een lekker gratis kopje koffie. Ze zei: „Heb je de gestegen prijzen van koffie gezien?!”