De lente

Hoe ze straalt. Hoe ze zachtjes langs je wangen waait. Hoe haar palet aan prachtige kleuren het doek van de wereld weer glans geeft.

De lente doet me denken aan vroeger, toen je ‘s avonds nog net iets langer buiten mocht blijven spelen als het licht genoeg was. De lente doet me denken aan m’n eerste liefde en het gevoel van vlinders in je buik. De lente deed me afgelopen week soms ook even vergeten in wat voor bizarre wereld we leven. Wanneer je met de zon op je huid in de vroege ochtend van huis vertrekt, lijken de problemen waar we 24/7 mee worden geconfronteerd, vreemd genoeg, erg ver weg.

De mensen verwarmen

De lente. Onlosmakelijk verbonden aan vogels die fluiten, bloemen die bloeien en het gras wat groeit. Als een oude doffe deken vouwt ze de winter op en verwarmt ze de mensen met haar zonnige lach. Soms buiten onder de hemelsblauwe lucht, soms binnen door het raam. ‘s Avonds trekt ze zich langzaam terug en juicht ze de mensen toe om warmte bij elkaar te vinden. Bij vrienden, familie, geliefden. Een beetje lief zijn voor elkaar, dat zou zo gek nog niet zijn deze dagen. ‘s avonds laadt ze zich op, zodat ze ons de volgende dag weer kan verbazen met de magische kleuren van het ochtendrood.