Was ik maar cowboy geworden

Het onderwijs zoals ik het heb gekregen en zoals het nog vaak gegeven wordt, vind ik zwaar beperkt. Het is gericht op prestaties en op het zo goed mogelijk meedraaien in de maatschappij.

In dit systeem worden zij die het bekende in twijfel durven te trekken niet gesteund. Langzamerhand zie je de creativiteit uitsterven, langzamerhand wordt elk kind klaargestoomd voor het leven ‘zoals het zou moeten zijn’. Een kind zit nog vol ideeën. Laatst vertelde een jongetje dat hij later cowboy wilde worden. ‘„Dat is toch helemaal geen beroep?”, hadden andere kinderen lachend gezegd. „Nee inderdaad”, had de juf gezegd. „Verzin maar iets anders Pietje.’’ Pietje is 6. Kunnen wij echt heel veel meer van hem verwachten dan het antwoord dat hij gaf? Cowboy zijn is misschien geen beroep, maar Pietje wilde het wel worden. Echter, toen de groep hem uitlachte en de juf eigenlijk die reactie bevestigde, zag je hem kleiner worden. Zijn eerste, grote droom was vernietigd.

Ik wilde De Kleine Zeemeermin worden

In de jaren die volgen zullen er nog meer dromen van Pietje met de grond gelijk worden gemaakt en na een tijdje zullen zijn eigen dromen verdwenen zijn. Toen ik 6 was wilde ik De Kleine Zeemeermin van Disney worden. Ik keek de film wel honderd keer en nog kan ik er enorm van genieten. Zeemeermin was ook geen beroep, maar mijn moeder liet mij in de waan. Ze naaide zelfs een Ariel-pakje voor mij wat tot in detail klopte. Ik hees mij in dat pakje en speelde ermee in bad. In groep 5 won ik er de derde prijs in de playbackshow mee. Dank je mam dat jij mijn droom waarmaakte en hiermee mijn denken beschermde, ook al was zeemeermin zijn geen beroep. Toen niet, maar nu wel. In sommige waterparken hijsen dames zich in een vissenstaart en een bikinitopje. Ze laten zich moeiteloos door het water glijden en doen kinderen even geloven dat zeemeerminnen echt bestaan. Prachtig. Er zijn vast ook parken waar cowboys rond galopperen op paarden, dus hoezo cowboy is geen beroep?

Scholen met heel andere aandacht

Gelukkig zijn er met mij vele anderen die ook vinden dat het anders kan. Gelukkig komen er steeds meer scholen die veel meer aandacht schenken aan de sociaal emotionele ontwikkeling van een kind en die kijken hoe ze dromen waar kunnen maken. Ik zou willen dat ik als kind op zo’n soort school had gezeten. Een school waarbij gekeken wordt naar de passie en het talent van een kind en wat daarmee mogelijk is. Waarom wordt er soms nog steeds tegen iemand gezegd dat ze iets beter niet kunnen doen? In de meeste gevallen is het een goed bedoeld advies, maar leren we niet het meeste van onze eigen fouten? Juist als kind krabbel je snel weer overeind, ik zie het dagelijks gebeuren. Je bent nooit te laat om te leren, te groeien en te proberen. Dus als jij cowboy wil worden, volg je droom! Misschien denk je na een tijdje: dit is het toch niet helemaal. Maar is dat zo erg? Ik zou liever weer beginnen aan een nieuwe droom dan dat ik mij de rest van mijn leven ongelukkig af moet vragen waarom ik niet gewoon cowboy ben geworden.