Vier vinkjes

Met zijn boek Zeven vinkjes vat Joris Luyendijk de privileges van de witte man samen. Het maakt in één keer duidelijk hoeveel ongelijkheid er is in Nederland.

Met mijn vier van ‘de zeven vinkjes’ realiseer ik mij dat ik al zo’n bevoorrechte positie heb in onze maatschappij. Kind van twee hoogopgeleide witte ouders. Beiden geboren in Nederland. Door waar mijn wiegje stond heb ik, ondanks dat leren mij niet gemakkelijk af ging, wel alle hulp en support gekregen van mijn moeder om een hbo-studie af te ronden. Ik heb een goed betaalde baan in het onderwijs en woon in een mooi koophuis. Dat ik vrouw ben levert mij ook geen vinkje op, maar ‘Thank God’ ben ik vrouw in Nederland en niet in een land als Soedan. Ondanks dat ik als vrouw ook zeker bekend ben met ongelijkheid en grensoverschrijdend gedrag.

Kinderen met 3-0 achter

Ik ben goed terecht gekomen en werk nu veelal met kinderen die niet zo’n bevoorrechte positie hebben als ik. Bovendien hebben deze kinderen al een 3-0 achterstand doordat zij een taal-ontwikkelingsstoornis hebben. Het is nog maar de vraag waar straks mijn leerlingen terechtkomen.

Gisteren vertelde een vader in een ouder gesprek dat hij geen nieuwe bril voor zijn zoon kan kopen. Helaas keert de verzekering niet nog een bril uit. De jongen heeft een brilsterkte van plus 7,5. Zonder bril is hij gehandicapt en kan hij niet naar school. De prijs van de een nieuwe bril is  250 euro. Net zoveel als een kinder-skipas in Lech.