De strijd om het zilver

Het is een van de meest ondankbare taken voor een Olympiër: de strijd om het brons. Je hebt je ronde na ronde bewezen en in de halve finale verlies je, net als die atleet in die andere halve finale.

Misschien wel door één piepklein moment van onoplettendheid. Je moet nu nog één keer jezelf opladen om te bepalen wie de lucky loser wordt. Want zo voelt het winnen van brons: je hebt het goud verloren. Maar je verliest ook het zilver. In mijn optiek onterecht, want zowel de winnaar van de kleine finale als de verliezer van de grote finale hebben in de knock-out fase één wedstrijd verloren. Slechts het moment waarop je de latere eindwinnaar tegenkomt, bepaalt of je zilver of brons omgehangen krijgt.

Twee keer sneller

Het wordt nog zuurder als blijkt dat je als winnaar van de kleine finale een betere prestatie hebt afgeleverd dan de verliezer van de grote finale. Het wordt zelfs nóg zuurder als blijkt dat je als winnaar van het brons in jouw halve finale beter gepresteerd hebt dan de verliezend finalist in diens halve finale. En dat was dus precies wat het Nederlandse damestrio overkwam op de ploegenachtervolging bij het langebaanschaatsen: zowel in de halve finales als in de finales zette TeamNL een snellere tijd neer dan de Japanse dames. Die kregen dus uiteindelijk het zilver omgehangen, alleen omdat ze de Canadese ploeg in een later stadium van het toernooi tegenkwamen.

Een gouden greep

Ik zou graag zien dat de strijd om het brons wordt vervangen door een strijd om het zilver. Zeker op de ploegenachtervolging, waar de prestaties goed meetbaar zijn. In hun halve finale konden de Russische dames het Japanse tempo niet volgen, waarna de Russinnen gas terugnamen en het vervolgens voor Japan ook niet meer zo nodig hoefde. Wellicht spaarden de Russinnen zich voor de kleine finale en de Japansen voor hun grote finale. Met een strijd om het zilver wordt deze vorm van tanking voorkomen, omdat nu niet alleen de relatieve prestaties tellen (wel of niet winnen van je tegenstander) maar ook de absolute (de gereden tijd).

Resultaat is dus niet alleen een betere beoordeling van de prestaties van de atleten, maar ook nog eens meer kijkgenot als toeschouwer. Win-win, lijkt me. Een gouden greep. Tijd dat dit navolging krijgt en niet op de lange baan wordt geschoven. Of begeef ik mij nu op glad ijs?