De oorlog van de klemtoon…

Poetin verslikt zich in het ontbijt van vodka. De drieduizend inch-televisie, die presidenten in landen van bedenkelijk allooi altijd schijnen te bezitten, staat aan en er komen regeringsleiders voorbij die praten tot ze een ons wegen.

Blij met zichzelf: want hij was tenslotte geen oorlog begonnen, maar een militaire operatie. Maar goed, wat zullen we nou beleven? Ineens worden op heel veel woorden enorm veel klemtonen uitgeoefend. Kijk, dat het allemaal werd veroordeeld, nou ja, soit. Maar nu wordt het ineens vèròòrdeeld. En wacht, daar is de volgende regeringsleider; de boel wordt nu ineens kràchtig vèròòrdeeld. Gloeiende, nu wordt het toch wel andere koek.

NAVO-knakker

Poetin krabt zich eens achter zijn oren. Daar heb je die NAVO-knakker. Wauw, die man legt zowat op elk woord dat hij zegt een klemtoon. Hoe is het mogelijk? Oh, Rutte. Ja hoor; onbeschààfde staten, tègen Poetin èn tègen zìjn regering. Gloeiende, nou moet ik echt oppassen! Ik kan natuurlijk wel doorgaan in de Oekraïne, maar woorden met klemtonen, klaar mee.

De telefoon rinkelt, daar heb je een van die gasten van de Doema. Wat? Je zit op het toilet? Diarree? Wat dan? Ja, ik zie het ook net. Ja, die knakker van de NAVO. Ja, ik weet het nu ook even niet meer. Wacht, ik zet je on hold. Met Poetin. Wat? Jij ook al? Waarom dan? Je wilt je ziek melden? Ja, dat is wel wat ze zeiden, kràchtig en hàrde en zo. Terugtrekken? Ja, ik snap het. Ik heb nog iemand aan de lijn, bel je zo terug.

Zorgen dat het stopt

Ja, met Poetin weer, nog steeds op het toilet? Niet huilen, kom, niet huilen, ik kan er ook niks aan doen. Ja, ik zal zorgen dat het stopt, ik had het er net over. Na die klemtonen trekken we ons terug, dit is het niet waard. Vreselijk ja, heb je die griezel van de NAVO weer. ‘t Is bijna een wonder hoe die vent zoveel klemtonen in één zin gepropt krijgt. En bij elke klemtoon wipt ‘ie ook nog op en neer, om buikkramp van te krijgen. Die vent is echt goed. Ja, we kappen er meteen mee, iedereen terug trekken.

Poetin hangt op. Zweetplekken in z’n overhemd, dit is toch niet normaal meer. Maar goed, het is nu over. Poetin schenkt nog een vodka in zet de tv weer op de vertrouwde staatstelevisie. Hey, geen nieuws, alles gaat goed. Wat een verademing.