Beste ADHD, je bent mijn superkracht

Beste ADHD, jij bent mijn superkracht, maar ook mijn vijand. Ik weet pas van je sinds de tweede klas van de middelbare school.

Mijn moeder vertelde dat ze dacht dat ik misschien ADHD had, ik snapte het niet zo goed. Ik wist dat ik altijd veel energie had en wat drukker was dan de rest. Alleen, ik was toch geen stuiterbal en iemand die er altijd boven uit sprong? Toch ging ik een test doen. De test was geen pretje, twee volle dagen in een klein kamertje gekke opdrachten doen en lange vragenlijsten invullen. Toen kwamen de testresultaten, ik had een vorm van ADHD.

Toen ik daarachter kwam dacht ik dat het vooral slecht nieuws was. Ik was niet ‘normaal’ zoals dat werd gezien en ik had iets wat mij het leven lastiger zou maken. De testresultaten werden ook naar mijn middelbare school gestuurd. Opeens snapten de docenten mij. Hoe het mogelijk was dat ik zo veel kon kletsen in de les, maar toch mijn huiswerk af had en goede cijfers haalde.

Waarom ik ben zoals ik ben

Hierdoor kwam ik er achter dat je helemaal niet iets slechts bent. Je hebt mij laten inzien waarom ik ben zoals ik ben. Vanaf dat moment ging ik je zien als een superkracht. Je geeft me extra energie. Door jou ben ik altijd vrolijk, kan ik veel dingen tegelijk en zie ik altijd het beste in alles. Ook als het even mis gaat.

Hoewel je veel goeie dingen met je meebrengt ben je toch niet altijd mijn beste vriend. Als ik moet opletten in een belangrijke les maar jij hebt daar geen zin in, dan doe je het niet. Als ik een schoolopdracht af moet maken maar jij hebt daar geen zin in, dan doe je het niet. Als ik even focus moet houden om te leren voor een belangrijke toets maar jij hebt daar geen zin in, ook dan doe je het niet. Maar door te weten dat jij er bent, heeft het me wel laten inzien waarom sommige dingen niet gaan zoals ik dat wil. Gelukkig weet ik inmiddels al vier jaar van je bestaan af en heb ik mijn manieren gevonden hoe ik met je om moet gaan.

Dankbaar

Mijn moeder daarentegen wist al zestien jaar lang van je bestaan af. Een drukke baby die nooit wou slapen, altijd rechtop wou zitten om naar de wereld te kijken. Ook toen ik nog niet eens kon zitten. Maar ook zij zag die zestien jaar lang al in dat je niet iets slechts bent maar dat je mij bijzonder maakt.

Ik ben je dankbaar. Dankbaar dat je mij hebt gemaakt tot wie ik ben. Dankbaar voor de superkrachten die je me geeft en ik ben je dankbaar dat ik door jou niet ‘normaal’ ben, want hoe saai was dat geweest. Dankjewel.

Liefs Isa