Hey, zullen we het dan nu over kak hebben?

Vandaag stond ik voor de derde keer deze week in de kak. Precies op het moment dat ik de drol van mijn harige maatje uit het gras aan het halen was. Shit!

Had ik toch die schoenen aan moeten doen zonder al die kleine fijne gleufjes onder mijn zool of had die ander (die ook zo dol is op harige viervoeters) gewoon die drol moeten opruimen? Ik weet het niet. Het zette me gewoon even aan het denken over keuzes en verschillen. Ineens schaamde ik me ook dat ik iemand waarschijnlijk vorige week heb laten uitglijden, toen ik in het donker dat drolletje niet meer kon vinden en voorzichtig het lege zakje weer in mijn jas propte. Ik hoop dat degene de juiste keuze heeft gemaakt die dag en schoenen met goede zolen aanhad.

‘Ik kom er niet meer uit’

Dit smakeloze intro brengt mij bij de volgende vraag: Kun je mij misschien even helpen? Ik weet nog niet zo goed hoe. Alleen zelf kom ik er niet uit. Hoe gaan we elkaar toch weer terugvinden…

Onze verschillen lijken nu toch groter dan ooit. We houden waarschijnlijk van hetzelfde eten, luisteren naar dezelfde muziek en hebben misschien dezelfde opleiding gehad. Alleen heb ik iets wat jij niet wilt. Ik heb er niet één, niet twee, maar zelfs al drie.

Jep… drie prikken in dezelfde arm! Rechts, want ik ben links. Dus al drie keer meerdere dagen niet op mijn rechterzijde geslapen, want dat is best irritant met zo’n stijve arm. En nee… ik ben nu niet heel angstig. Ik ben inderdaad nog best jong en zeker geloof ik dat mijn lichaam ook van zichzelf best lekker functioneert.

‘Keuze gemaakt, omdat ik denk dat het goed is’

Deze keuze heb ik toch gemaakt, omdat ik denk dat dat goed is. Net zoals jij denkt dat jouw keuze goed is. Echt niet dat ik ineens de slingers ophang, dat ik fluitend van geluk deze afgelopen twee jaar heb lopen toejuichen of dansend van vreugde in een lege winkelstraat doorbreng. Vele beslissingen die zijn gemaakt vind ik alles behalve logisch.

Ik duim voor iedereen dat alles zo snel mogelijk open mag. Vanuit mentaal, financieel of welk oogpunt dan ook. Afwegen na twee jaar wie ik wel een knuffel kan geven of wie hem wel wil ontvangen is echt niet tof als je zo fysiek bent ingesteld als ik. Natuurlijk wil ik daar niet aan wennen!

De euforie die ik had bij de eerste naald had, had ik inderdaad niet bij de derde. Maar respecteer alsjeblieft wat ik heb gedaan.

‘Maak me niet meer bang’

Als jij mij niet de dood inpraat door mijn keuze, praat ik jou niet het ziekenhuis in door jouw keuze. Alsjeblieft, maak me niet meer bang. Die woorden blijven zo hangen in de nacht als ik moet slapen. En beide weten we dat slapen heel gezond is.

Als ik een zelftest doe bij mijn kind, weet ik dat jij daar misschien de kriebels van krijgt. Maar in de avond voor het slapen gaan zingen we waarschijnlijk gewoon hetzelfde slaapliedje, geven we beide een liefdevolle kus op de mooiste wangetjes van de wereld en laten we een traan omdat die extreme liefde ons soms ontzettend overvalt.

Laten we een ander onderwerp vinden om over te praten. Of zijn we elkaar sowieso al verloren? Misschien wel… Al weken voel ik vleugje misselijkheid of een soort druk in mijn buik. Nee, het is niet van die prik!

Respecteren

Het doet pijn dat ik niet meer weet hoe we via een andere route de juiste weg kunnen vinden. De worsteling of dat magische woord ‘VERBINDING’ nog wel reëel is voor ons.

Sterker nog… ik walg van mezelf dat ik af en toe helemaal klaar ben met de mening van jou of jou of jou. Normaal ben ik zo dol op andere ideeën, meningen die je op scherp zetten. Nu vermoeit het me. Het zuigt me leger dan de kracht van mijn snoerloze stofzuiger. En die zuigt goed. kan ik je vertellen.

Ik weet dat jij niet boos wilt zijn op mij en ik wil dat niet zijn op jou. Helaas zijn we het ontzettend eens… We verschillen nu teveel. De tijd zal leren of we elkaar weer gaan vinden. Voor nu moeten we eerst elkaar proberen te blijven respecteren en een onderwerp vinden waar we beide niet wakker van liggen.

Zullen we het even over hondenkak hebben?