Visluchtig

Toen ik de beelden zag dat het mogelijk is dat een goudvis een voertuig bestuurt, ben ik onmiddellijk met een schepnet naar mijn vijver gerend. Een elektrische auto, laat staan een zelfrijdende, is voor deze armlastige columnist niet te betalen, maar een privéchauffeur, al is het dan een goudvis, zou toch wel de bom zijn.

Nu heb ik gelukkig niet een al te diepe vijver. De angst dat de NAM het gat wil gebruiken om afvalwater in te pompen is er dus niet direct. Over een jaar of drie wil ik hem wat dieper gaan maken. Dan stopt ook de NAM met het injecteren van afvalwater uit oliewinning, hebben zij beloofd. En hoef ik mij gelukkig helemaal geen zorgen meer te maken dat die rotzooi uit Schoonebeek mijn bodem in de achtertuin bevuild. Als, als, als de NAM en de betrokken overheid zich tenminste aan hun woord houden! De Groningers zijn wat dat betreft ervaringsdeskundigen. Van onze kersverse minister Hans Vijlbrief kunnen we constateren, dat hij wat Groningen betreft, de boel weer lekker op een rijtje heeft. Het is toch om je te bescheuren. Of is generen hier toch het betere woord?

Een goudvis met zo’n klere-schepnet uit de vijver halen, was best nog een klusje. De oranje rakkers bleken ongrijpbaar, dat heb ik mezelf mede aangedaan door de felgekleurden Koninklijke namen te geven.  Overigens heb ik er ook twee Beau en Linda genoemd. Bij de dierenwinkel zwommen ze zo lekker om elkaar heen, maar sinds een jaar of twee kunnen ze elkaar in de vijver niet luchten of zien. Waarom? Weet ik veel!

Innerlijke goeroe Giel

Uiteindelijk is het mij gelukt een goudvis uit de vijver te scheppen. Het is ook de meest gelukkige en rustige van het hele stel. Een vis waarvan het lijkt of deze de innerlijke goeroe al had ontdekt. Echt een vis die aanwezig is in het nu. Het werd dus Giel die uitverkoren was om het experiment als privéchauffeur aan te gaan. Giel die het in de plomp overigens goed kan vinden met Lieke, die altijd zo prachtig op de gekleurde steentjes ligt.

Nu rijd ik dus rond met Giel op de bestuurdersstoel in zijn bak water terwijl ik op de bijrijdersplek lekker van een spelletje Wordle kan genieten. Relaxed rijden we nu door het ganse land en af en toe lazer ik wat Shambaladruppeltjes in de waterbak. Laat ik zeggen dat Giel hier zo lekker op gaat! Deze week zijn we nog naar Amsterdam geweest om het legobeeld van André Hazes te bekijken. Mooi om te zien dat het weer op zijn plekje stond nadat het door de Friese Oudejaarsvereniging was gejat. Giel vond het zo sportief dat Won Yip het zo luchtig op nam. Samen kwamen we wel tot de conclusie dat die Oldebekopers het maar beter niet weer kunnen flikken. Rachel zal dan vast no surrender met ze hebben.  Op de terugweg hadden we nog een interessant gesprek over de terugkeer van de kroeskopkraanvogel. Giel is weliswaar blij met de terugkeer van elk dier, maar denkt dat de naam van het beestje weer de nodige discussies gaat opleveren. Slimme vis, die Giel.

Als er één ding is, wat ik nooit zou willen missen? …