Toontje lager

Of ik mijn varken al aangegeven heb? Nee. Zou hij nog leven? En zo ja, hoe oud zou hij nu zijn? Ik schat 71 jaar, twintig jaar ouder dan ik.

Hij moet iets van 27 zijn geweest toen het gebeurde. Ik was nog maar een basisschoolukkie. En al ‘voorzien’ van de nodige ‘ervaring’. Want het jaar ervoor (1976) was het op die basisschool ook al raak. Leerlingen uit de hoogste klas, volgens mij. Zij waren 12, 13. Ik 6.

Natuurlijk zei ik er niks over. Het voelde ‘vreemd’. Ik heb het niet als ‘niet goed’ ervaren. Zo werd het ook uitgelegd. Alles wat nieuw is, is ‘vreemd’ en moet je niet bij voorbaat afserveren als ‘niet goed’. Er vielen termen als ‘leren met vallen en opstaan’, of ‘daar word je hard van’. Het was zo ongeveer zoals bij Tommy van The Who. Je weet van niks, hebt niks gezien, niks gehoord en je zegt tegen niemand wat. Wat jij weet, is de waarheid. Wist ik veel… ik kreeg mijn eerste seksuele voorlichting pas op mijn negende. Natuurlijk werd ik veelvuldig gepest en wilde niemand met me spelen. Ik gedroeg me… anders. Liep weg. Wilde niet benaderd worden. Ossie, we vreten je niet op! Tuurlijk niet. Mijn emotionele zelf was al min of meer opgevreten. Ik was niet in staat te verbinden, verliefd te worden, wantrouwde iedereen. Inclusief mijn ouders. Laat ik zeggen dat ik een toontje lager zong.

Erover praten

Pas toen ik zo ongeveer de leeftijd van destijds mijn varken had, een kwart eeuw, kon ik erover praten. En ook nog alleen maar omdat ik toevallig iemand tegenkwam die een medische studie deed. Nogal een zeldzaamheid in technocity Eindhoven. Toen kon ik me heel langzaam een beetje openstellen. Lichamelijk contact toelaten. Ik voelde nog steeds weerstand. Waakzaamheid, achterdocht, argwaan. Altijd dat idee van een verborgen camera. Nooit 100 procent mijzelf.

Nu ben ik weer ruim 25 jaar verder. Ik voel me nog steeds niet 100 procent mijzelf. Maar ik voel me al wel veel meer mijzelf dan destijds in 1995. Een relatie heb ik nog altijd niet. Maar er zit ook geen drang of dwang meer achter. En ik ben nu in staat om datgene wat is gebeurd, van mij af te schrijven.

The Voice is nu het zwijgen opgelegd. Maar Your Voice doet er wel degelijk toe. En er is wel degelijk een verschil tussen ‘vreemd’ en ‘niet goed’. Ook als jij dit verschil wellicht niet voelt. Stop het niet weg. Maar praat erover en wel nu. Ja, het is zwaar. Maar hoe langer je wacht, hoe zwaarder het wordt. En hoe zwaarder je stem, des te verleidelijker het is om een toontje lager te zingen.