Het einde en een begin

Hè hè, het einde van de pandemie is in zicht. Ik mag weer naar kantoor, maar om meerdere redenen heb ik behoefte aan een gewenningsperiode.

In een gesprek met mijn manager heb ik mijn motivatie daarvoor zo vaag mogelijk gehouden. Dat roept de minste vragen op en geeft mij voldoende tijd om weer te wennen aan volledige kantoorwerkdagen. Natuurlijk werk ik nu ook fulltime, dus ik ben wel gewend om lange dagen te maken. Maar ik denk dat mijn huidige dagindeling hoogstwaarschijnlijk niet volledig overeenstemmen met de bedrijfscultuur.

Bijna twee jaren geleden kreeg ik overdag een hoekje aan de keukentafel om mijn werk te kunnen uitvoeren. Dat is een soort gratie die je van je vrouw krijgt „als je de rotzooi voor half zes maar weer hebt opgeruimd”. De eerste maanden voelden daardoor aan als een soort vakantie, zo een waarin je dan ook nog door je collega’s gebeld kon worden. Maar op een gegeven moment was de lol er wel van af.

Gezinswelzijn

Na een half jaar heeft mijn oudste dochter haar kamer afgestaan ten behoeve van mijn thuiswerkplek. Dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot, maar ruim een half jaar op elkaars lip zitten was niet bevorderlijk voor het algemene gezinswelzijn. In andere bewoordingen was dat een voldoende doorslaggevend argument bij de toen 9-jarige. De kamer was lekker ruim en elke maand kocht ik een ontspanning bevorderend item om de ruimte zo prettig mogelijk in te richten.

Om stress zoveel mogelijk tegen te gaan maak ik elke ochtend, tussen de middag en aan het einde van de werkdag een wandeling door de buurt. Vooral in beweging blijven doet goed en je komt nog eens iemand tegen om een praatje mee te maken. Uiteindelijk heb ik een echt sociaal buurtleven opgebouwd: dertig adressen waar ik tijdens mijn ochtendwandeling een kopje koffie haal, 23 om tussen de middag de hond uit te laten en 18 om rond een uur of vijf de werkdag mee af te sluiten met een biertje ofzo. Daarnaast kan ik mij ook wel volleerd barista noemen. Met dagelijks twee bezoekers, want meer was van overheidswege vaak niet toegestaan, heb ik nagenoeg alle bekende thee- en koffievariaties succesvol kunnen serveren.

Ommezwaai

Ondertussen is mijn kantoor van alle gemakken voorzien om nog voldoende te kunnen werken tijdens de dagelijkse ontspanning. Het bericht dat de pandemie ten einde komt betekent dan ook een ommezwaai. In ieder geval tot grote opluchting van mijn vrouw en kinderen moet ik mijn werkkamer binnenkort ombouwen naar een tienerkamer. Mijn kinderen zijn natuurlijk ook ouder geworden en hebben al enige tijd geleden woonwensen ingebracht. Daar kan ik binnenkort wel aan voldoen. De apparatuur en meubels staan al te koop op een website.

In de afgelopen twee jaren hebben mijn gezin, de buren en omstreken mij beter leren kennen dan in al die  jaren daarvoor. Wat zullen ze me missen en wat zal ik weer enorm moeten wennen aan werkstress en automatenkoffie. Gelukkig heb ik nog een paar maanden om het oude of nieuwe normale leven op te bouwen en mijn omgeving daarover in te lichten.