Waar willen we heen

Waar willen we heen?

Verveling… Ik heb er vaak naar verlangd als alles weer eens totaal anders liep dan verwacht, maar de laatste tijd ligt de verveling op de loer. Iedere dag lijkt wel hetzelfde, want je kan nergens heen en je mag niks. Regels… m’n haren gaan al overeind staan van het woord. Ik kan het normaal nog enigszins handelen door er een beetje tussendoor te dansen. Maar inmiddels is het echt geen doen meer en zit ik serieus de optie te overwegen ergens heen te gaan zonder zoveel regels. Ik kan me de laatste keer kroeg hangen niet eens meer herinneren. Winkelen, echt in de stad in plaats van online, daar moet ik niet meer aan denken. Ben ik tegenwoordig iets vergeten in de supermarkt, dan ga ik echt niet meer terug. Hoeveel zin ik in datgene ook heb. Iets blokkeert gewoon en ik bak nog liever een ei.

Afspreken met vriendjes

En dan iets totaal anders, maar zeker gerelateerd aan de andere wereld van nu; afspreken met vriendjes. Mijn zoontje spreekt nooit meer af. Hoe ik voorheen gezellig met de moeders tijdens de speeldate een beetje bij kletste, lijkt ook dat verleden tijd. De wereld is veranderd. Ons systeem is veranderd. In twee jaar tijd de hele wereld op z’n kop. Dan heb ik het nog niet eens over de verdeeldheid van mensen met verschillende meningen, want de ruimdenkendheid van de gemiddelde Nederlander is wél erg ver te zoeken over het algemeen.

Het lijkt wel Ajax – Feyenoord. Twee partijen tegenover elkaar. Waar gaat het heen? Mensen, denk na… Willen we zo vooruit? Of gaan we mee in de beperkingen en nemen we genoegen met deze naar mijn mening achteruitgang. Of maken we ons sterk voor respect, begrip, ruimdenkendheid en mensen laten zijn wie ze zijn. Terwijl jezelf ook gewoon jezelf blijft. Sterkte mooi volk in alle culturen kleuren en geuren, met teruggaan naar waar we waren.