Homo Digitalis

In het begin was het nog leuk. Digitaal vergaderen. De grappige achtergronden in Teams, ik heb er veel voorbij zien komen.

Vooral de vakantiefoto’s waren populair. Kijk mij eens in de bergen / op het strand / op een terrasje zitten. De handjes die je kon opsteken, collega’s die je kon muten. De poezen / partners / kinderen die te pas en onpas in beeld verschenen. Het was grappig en nieuw en je hoefde er je bed niet voor uit. Of in ieder geval je huis niet. En zo’n joggingbroek zit toch wel erg fijn. Ook handig voor de yogaoefeningen die je tussendoor deed.

Maar na de eerste golf kwam de tweede, de derde en de zoveelste, waardoor we nog steeds voor het grootste deel van onze tijd zijn veroordeeld tot het scherm. En nu is de lol er toch wel af. Zelfs ik, een geboren introvert, verlang terug naar kantoor. ’s Ochtends vroeg door weer en wind op de fiets. Het Goeiesmorgens van de collega van financiën. Geplette boterhammen met kaas voor de lunch. Flauwe grappen bij de koffieautomaat, zelfs de slappe koffie mis ik. Ik mis het echte contact, iemand recht in de ogen kunnen kijken. Wij zijn niet gemaakt voor een bestaan als Homo Digitalis.

Verlangen naar kantoor

Ik ben zeker niet de enige die er klaar mee is. De vrolijke achtergrondjes in Teams worden steeds vaker ingeruild voor zakelijke kantoorachtergronden. Alsof we hiermee willen ons verlangen naar kantoor willen laten zien. Poezen komen nauwelijks meer in beeld, die gaan liever buiten op zoek naar soortgenoten. Kinderen mogen gewoon weer naar school, om samen groepsimmuniteit op te bouwen. Maar wij, de achterblijvers zonder cruciaal beroep, laten ons nu al bijna twee jaar opsluiten.

Maar ik ben er niet alleen klaar mee, ik ben ook bang. Bang of ik het nog wel kan. Gewoon een praatje maken met een collega. Samen lunchen. Een afdelingsuitje. Een congres dat je niet zomaar met één muisklik kan verlaten. Een jarige collega feliciteren, hoe doe je dat? Geef je een boks of toch een hand? Ik zal me opnieuw moeten uitvinden, als mens van vlees en bloed. Maar voor het zover is, geniet ik in mijn joggingbroek nog maar even lekker van een kopje vers gezette koffie, terwijl ik zwaai naar mijn collega’s op veilige afstand.