*Uitzicht(loos)*

We zitten inmiddels al ruim anderhalf jaar in deze pandemische periode van het corona-tijdperk en het einde is nog lang niet in zicht. Hoewel we eerst met zijn allen dachten dat we dit klusje gezamenlijk zouden klaren met een prikkie en goed gedrag, blijkt nu dat deze aanname een illusie was.

Steeds vaker hoor ik stemmen om me heen van mensen die de wanhoop nabij zijn. Van pubers die zich niet op een gezonde manier kunnen ontwikkelen, tot ouderen waarvoor er allerlei keuzes worden gemaakt. Van mensen waarbij de depressie weer begint te sluimeren, tot zorgpersoneel dat zich tot burn out aan toe het schompes werkt. Maar ook bij mezelf merk ik de zwaarte van het gebrek aan perspectief. We zijn allemaal bezig met het indammen van een virus dat behoorlijk zijn tol eist en kijken daarbij vooral naar de lichamelijke effecten. Het aantal besmettingen en de sterftecijfers voeren daarbij de boventoon. Maar wie bekommert zich om de psychische effecten van dit hele gebeuren?

Klaar en gedaan

Mensen zijn sociale wezens. Mensen hebben een knuffel nodig. Mensen snakken naar sociale interactie. Mensen gebruiken sport als uitlaatklep. Mensen laden zich op bij een concert of een avondje cabaret. Mensen halen hun energie uit mooie belevenissen met elkaar. En wat te denken van de chitchat-gesprekken bij de koffie-automaat? Juist deze positieve momenten kunnen de moeilijke momenten compenseren en de weerbaarheid vergroten. Zowel psychisch als lichamelijk. We weten dat mensen mentaal veerkrachtig zijn en veel kunnen hebben, maar er komt een tijd dat het op is. Klaar. Gedaan. En die tijd zou nog wel eens sneller kunnen komen dan gedacht wordt.

En daarom pleit ik voor een verandering van focus. Laten we focussen op wat er wel mogelijk is. Laten we kijken hoe we oplossingen kunnen vinden voor de nijpende tekorten in de zorg. Laten we luisteren naar elkaar. Laten we kijken hoe we mensen weer de regie kunnen geven over hun eigen leven. Laten we kijken hoe we zelf mentaal en lichamelijk in balans kunnen blijven. Laten we kijken naar onze overeenkomsten in plaats van de verschillen. En laten we vooral zoeken naar een gezamenlijk nieuw positief toekomstperspectief. Want of we nu met of zonder corona moeten gaan leven, zonder een lichtje aan het einde van de tunnel houdt niemand dit nog lang vol.