Mijn dood hoort niet bij jouw leven

„De dood hoort bij het leven.” Deze zin wordt zo vaak uitgesproken tijdens de pandemie, maar in hoeverre geloven wij dit nou echt? Wetenschappelijk doen we er alles aan om oud te worden. Alles om de dood een aantal jaar uit te stellen. En als je dan dood gaat, komt religie nog te hulp.

Het leven mag niet eindig zijn. We moeten voor eeuwig doorgaan in de hemel. Eindigheid is eng, maar eeuwigheid geeft blijkbaar wel rust, ondanks dat dit net zo definitief is als eindigheid. Gek genoeg geeft het concept van eindigheid dan onrust.

Met de dood verliezen we te veel

Zolang het maar de dood van een ander is, hoort het volgens sommigen bij het leven. Het liefst moet de dood ook niet te dichtbij komen, want dan verliezen wij teveel. Daarom willen we ook niet dat het onszelf overkomt, want dan verliezen wij alles. Dan is alles wat wij hebben en bezitten weg. Ons bewustzijn zegt ons vaarwel en later ons lichaam ook.

We willen wel de ander offeren om te leven, maar inleveren zodat de ander kan leven is vaak teveel gevraagd. Het leven is een gratis geschenk en toch te kostbaar om in geld uit te drukken. Dat geschenk doorgeven mag ook weer niet te veel van onszelf kosten.

Zelfs de meest radicale gelovige, die bereid is om te sterven, wil vooral sterven om te leven. Ook omdat hij zijn God behaagt, maar ook omdat hem wat wordt beloofd. De belofte is namelijk dat zijn dood niet eindig is. Daarmee is zijn dood eigenlijk een schijndood, omdat je uiteindelijk wakker wordt in een hemel. Dus in hoeverre is zijn dood dan een daadwerkelijk offer, als de beloning eeuwig leven is?

Dooddoener is frappant

Daarom vind ik het frappant dat men de dooddoener ‘de dood hoort bij het leven’ zo vaak gebruikt. Als je ziet hoe vaak we eindigheid te slim af proberen te zijn met wetenschap en religie, vinden wij helemaal niet dat dood bij het leven hoort.

Leven is per definitie de afwezigheid van dood. Men vraagt zich gewoon af wie de prijs betaalt en uiteraard moet dat de ander zijn. Gek genoeg vinden we het niet beangstigend als een onbekende ander voor eeuwig beëindigd is. Blijkbaar geeft dat ons rust, omdat het niet onszelf treft. Misschien omdat de dood van de onbekende ander niet bij ons eigen persoonlijke leven hoort.