Dit land ontspoort

Maandagochtend. Tis nog relatief vroeg. Mijn mam belde zojuist. Ze was in paniek. „Hoe krijg ik in godsnaam mijn voordeelurenabonnement van de NS opgezegd?” Ik geef toe: dat is een existentieel netelige kwestie. „Ik heb ze al meerdere keren aangeschreven, maar krijg geen reactie”, vervolgde het lieve oude mens. „En digitaal lukt het me ook niet. Help!”

Voordeelurenabonnement. Leg je dat woord bij een potje scrabble, dan heb je meteen gewonnen. Maar dat terzijde. Het voordeelurenabonnement gaat vanaf januari 2022 ‘Dal Voordeel’ heten. Dat u het alvast weet. Nee, mij boeit het ook niet. Typisch Nederland om continu te sleutelen aan wat dan ook. Werkt iets goed en is iedereen eraan gewend, dan bam: omgooien die hap! Ene Henk in driedelig grijs heeft namelijk becijferd dat het efficiënter kan. En goedkoper natuurlijk. De consument moet vervolgens verleid worden met een zo ‘geil’ mogelijke productnaam. Of middels kekke slogans. ‘Dansen met Janssen’ bijvoorbeeld, van spuit elf Hugo de Jonge.

Blikken stem van de NS

Oké, dus klauter ik in de telefoon en bel de NS. Kom ik terecht in een uitgebreid keuzemenu waar de kaart van een Chinees kwaliteitsrestaurant bij verbleekt. Een blikken stem loodst mij door het labyrint: „Toets 1 – toets 3 – toets 2 – toets 2 – toets 1.” Een indrukwekkende rits totocijfers later heb ik dan eindelijk een levend wezen te pakken. Een heus mens zowaar! „Nee meneer, ik kan u helaas niet helpen. Dat mag ik niet omwille van privacyredenen. Uw moeder moet zelf met de klantenservice bellen. Dan kunnen we haar zeker verder helpen.” En gniffelend voegt de dame nog toe: „U kunt het wel via de NS-chat regelen. Dan horen ze u niet en doet u gewoon alsof u uw moeder bent.”

Ik hang op met de NS en bel vervolgens mijn moeder. Een uurtje later appt ze mij het goede nieuws: het is haar eindelijk gelukt dat ellendige dalnadeelding te annuleren. Ik bel haar nogmaals en als vanzelf komen we te spreken over die andere netelige kwestie: je wel of niet laten prikken. Ze kent mijn standpunt: ik doe niet mee aan de gekte. Ik stik liever dan dat ik prik. Mijn lichaam is mij véél meer waard dan een bioscoopje op vrijdagavond. Hoe onvoorstelbaar deze filmfanaat daar ook van baalt. Maar ik weiger te plooien voor Hugo de QR-ankzinnige.

Lichaam van moedertje staat

Wat een idioot land is dit. Enerzijds de privacy omtrent een paar lullige basisgegevens respecteren, anderzijds keihard fundamentele grondrechten schenden. Prikken of stikken; de strop om de nek wordt almaar strakker. Je lichaam is van moedertje staat, zo simpel is het inmiddels. Waarmee we voor de poorten van de hel staan. ‘Ach joh, iedereen laat zich toch prikken? Dus doe jij het ook nou maar. We doen het immers samen. Je wilt toch niet egoïstisch zijn?’ Ik snap hoe deze mensen denken, maar het solidariteitsgevoel dat ze prediken is fake. Het is verkapt slachtofferschap. Wat ze eigenlijk zeggen is: als we ons nou állemaal tegelijk laten besodemieteren door Hugo en co, hoef ik me niet zo slecht over mezelf te voelen. Ergo: gedeelde smart is halve smart.

Een kwartiertje later hang ik ook op met mijn moeder. Stilte. Gepeins. Dit land ontspoort. Maar ik troost mij met een ‘verboden’ gedachte: mocht ik straks, als niet-geprikte paria, verplicht naar een quarantainekamp moeten, dan hoop ik oprecht dat de NS het vervoer regelt. Dat wordt lachen, wedden? Ik zie de krantenkoppen al voor me: “Priktransport ontaardt in jolige tienertoer.”

En zo rol ik alsnog glimlachend de rest van de maandag in.