Hier eindigt mijn geluk en begint de ellende

Acht jaar geleden ben ik uit mijn land gevlucht. Mijn idee was ik dat mijn leven wilde redden. Gelukkig mocht ik in Nederland blijven.

Toen dacht ik dat ik met een nieuw leven zou beginnen, een leven met veel geluk. Dat beeld had ik in mijn gedachten, maar in de werkelijkheid keerde zich alles tegen mij. Denk bijvoorbeeld aan een eerlijke kans op een baan, mogelijkheid om studie te volgen en ervaring op te doen. Na een tijdje kwam ik tot conclusie dat hier mijn ellende eigenlijk weer begon. Weliswaar in een andere vorm en in een ander land, maar toch…

Werk als integratie

Ik vraag me vaak af hoe immigratiebeleid in Nederland tot stand komt. Wordt er rekening gehouden met onze behoefde en wensen als statushouders? Worden we gezien als onderdeel van de Nederlandse samenleving? Nadat  mijn buitenlands diploma als bachelor hbo was gevalideerd, dacht ik dat het makkelijk zou zijn om aan een goede baan te komen. Want ik was van mening dat werk een heel belangrijke stap is om te integreren. Bij mijn werk kan ik namelijk heel goed mijn Nederlandse taal oefenen en verbeteren. Ik heb het hier over passend werk, werk op mijn niveau, werk met Nederlands sprekenden. Ik denk echter dat de meeste statushouders alleen werk vinden op het laagste niveau.

Samenleving met gelijkheid

In feite is er sprake van discriminatie op de arbeidsmarkt. Statushouders worden gedwongen om in de bijstand te gaan, ongeacht hun omstandigheden. Toestemming om bij te scholen, wordt gewoon geweigerd. Statushouders moeten daardoor het idee opgeven dat ze hier in Nederland een goed leven kunnen opbouwen.  Ik, als van één de statushouders, streef naar een samenleving op basis van gelijkheid. Niet naar een samenleving met gelaagdheid. Helaas moet ik nu zeggen ‘hier eindigt mijn geluk en begint de ellende’.