Hellup, ik pas niet in een hokje!

Soms blijf ik langer op bed liggen, want daar heb ik mooie dromen. Ik droom weg over van alles of komen herinneringen tot leven.

Zo groeide ik op met Sue. Sue kwam uit India. Ik was 3 en zij 4. Wij werden beste vriendjes. En hebben in ons leven nooit gezien dat zij een meer donkere huid had dan de mijne. Daar waren we niet mee bezig. We schommelden, speelden toneel en later werd dat toneel het echte leven waarin we verliefd werden en elkaar een eerste zoen gaven. Ons lichaam veranderde en we werden pubers. Er kwamen andere gevoelens. We bespraken alles eerlijk. En toen kwam er een gesprek over seks. Het was 1987 en Sue zei: „Pas op, mijn borsten zijn groter geworden dan toen we in het badje buiten op de camping zaten.” Sue en ik bedreven die avond de liefde en ik zoende geen donker meisje en zij geen blanke man. We hebben dat nooit doorgehad. Zwarte Piet was in 1987 een kindervriend en er was een gezonde spanning in de buik als er op het raam werd geklopt. Cadeautjes!

Gym in een minirok

Later ging ze verhuizen en ging ik vaak in de weekenden langs. Ik had niet genoeg kleding bij me en dan droeg ik haar vrouwenbroeken en -truitjes. We stonden er niet bij stil dat er hokjesdenkers waren. Ooit kwam ik op gymles en in mijn tas had ik per ongeluk niet mijn gymbroekje gedaan, maar haar minirok. De gymleraar gaf mij twee opties: Of gymmen in mijn onderbroek of… Ik heb een hele les in minirok de gymles gevolgd.

Sue en ik groeiden uit elkaar. We hadden elkander genoeg geleerd. Ik ging op stap. Daar waren allerlei soorten mensen. Punkers, wavers, beboppers, links- en rechtsdenkenden, hetero’s, lesbiennes, homo’s, transgenders, maar wij noemden ze niet zo. We demonstreerden tegen de bom en discussieerden samen in het echt. Op het eind van de avond lachten en dansten we de avond bij elkaar. Tot te vroeg de lichten aangingen en we naar huis vertrokken. Er was geen LGBTQ+ beweging, links of rechts. Er was één zaal met vreugdevolle mensen die samen dansten op geweldige muziek.

In de wereld zijn we nu mensen aan het veroordelen op whatever en jullie weten wat ik bedoel. De Indianen geloofden dat wat er achter hun ogen gebeurde echt was. Ik stel nu voor dat er achter jullie ogen geen woede, frustratie, irritatie of hokjesdenken meer is. En zodra je die wereld achter je ogen ziet, mag je die wereld delen en je ogen openen.