Betty

Ik ben vast niet de enige die de feestdagen soms vermoeiend vind. Voor mij is het de combinatie van weinig zonlicht in december, een grote hoeveelheid alcohol en etentjes met je familie die geforceerd ‘gezellig’ moeten zijn.

Het is dan ook wel gezellig, maar je raakt er wel een beetje overprikkeld van. Ik heb vaak een lege sociale batterij tussen het hoofdgerecht en het toetje. Zo ook deze keer.

Vroeger was dit het ideale moment om Betty uit te laten, de hond van mijn oom. Ze was wit met zwarte vlekken en een mengeling van allerlei rassen. Op een dag kwam ze zomaar zijn erf opgelopen en is nooit meer weggegaan. Ze had een traumatisch verleden: de vorige eigenaar had haar staart eraf gehakt, waardoor ze een schattig stompje boven haar kont had dat snel heen en weer bewoog wanneer ze vrolijk was.

Omringd door de decembermist

Elk kerstdiner was er een moment dat ik met Betty ging wandelen. Bijvoorbeeld als mijn oom over buitenlandse politiek begon of er een familieruzie werd besproken. Dan liepen we samen in de kou langs het water van het Noordereiland, helemaal tot het uiterste puntje van de kade en daar keken we samen naar de lichten van de Erasmusbrug, die werd omringd door een decembermist.

Ik zou graag zeggen dat ik een plastic zakje in mijn jaszak bewaarde voor het geval dat Betty haar behoefte moest doen, maar dat deed ik niet. Ik vond het ook niet zo erg: niemand ruimt hondenpoep op in die buurt en ik kom bijna nooit in Rotterdam. Bovendien ben ik een Ajax-fan. Ik wachtte tot Betty klaar was en dan renden we samen terug naar binnen, alsof de politie ons al op de hielen zat. Partners in crime.

Eerste kerst zonder Betty

Een paar maanden geleden is Betty overleden. Aan ouderdom, gokken we. Niemand weet precies hoe oud ze was. Dit was onze eerste kerst zonder hond. Na het hoofdgerecht laat mijn oom wat foto’s zien van haar laatste momenten. Op zijn telefoon komt Betty aangelopen, kijkt even naar de ondiepe kuil die mijn oom alvast voor haar aan het graven is en gaat vervolgens op zijn jas liggen, bijna alsof zij het ook al weet.

Aan de andere kant van de tafel heeft mijn tante het over een boze mailwisseling met een achternicht.

„Ze begint zo’n mail met: ik wil je niet kwetsen”, zegt ze verontwaardigd. „Maar vervolgens krijg je toch een bak stront over je heen!” De andere gesprekken verstommen om dit sappige nieuwtje te horen.

Glimlachend trek ik mijn jas aan. Hoog tijd voor een ere-rondje voor Betty.