Covid is een berenval, Mark

In columns richt ik mij nooit rechtstreeks tot de minister-president, maar in dit geval heb ik geen keus. Uiteraard kraakte ik je coronabeleid dikwijls af Mark en dat doe ik door dit stuk impliciet met factor tien.

Het gaat echter nu even niet om jou of om mij. Het gaat om Nederland, Europa, de wereld.

Het is mijn burgerplicht je te melden wat ik afgelopen augustus opving tijdens een maaltijd op een Zwitserse berg. Naast mij aan tafel zat de briljante wiskundige C.. Omdat ik zelf op school tienen voor taal en enen voor wiskunde haalde, bracht het lot ons waarschijnlijk samen om de abstracte boodschap van C. te vangen in eenvoudige doch krachtige mensentaal.

„Wacht, ik geef je een hotspot”, bood C. aan toen het internet op mijn telefoon dienst weigerde. „Kijk voor de grap even hoe ik mijn hotspot heb genoemd”, gniffelde hij erachteraan. „Covid-19-Bärefalle”, las ik in het wifi-scherm. Ik vertelde dat je in Nederland hooguit spreekwoordelijke beren op de weg tegenkomt, vooral sinds we bestuurd worden door incompetente idioten. Dus hoe werkte een berenval eigenlijk?

Virus met spierballen

„Hoe feller de beer zich verzet, des te strakker de val sluit”, duidde een andere tafelgenoot. Sindsdien leef ik met het beeld van een mensheid die hard tegen de binnenkant van de deur duwt om het virus buiten te houden, waardoor het virus spierballen ontwikkelt en op zijn beurt steeds harder tegen de buitenkant van de deur duwt om binnen te komen. Lees de vorige zin gerust meerdere keren, Mark.

Wanneer we middels mondkapjes, anderhalve meters en lockdowns blijven armpje drukken met corona, is het straks zo sterk dat het ons allemaal opeet, is mijn conclusie. Wellicht zit ik er mijlenver naast, maar ik waarschuwde je in ieder geval. Wil je zo vriendelijk zijn om mij een ontvangstbevestiging te sturen? Groeten.