A Christmas miracle…

In de aanloop naar de feestdagen zie ik op social media de prachtigste kerstcreaties langskomen. Helaas kan ik hier zelf geen bijdrage aan leveren. Althans niet met een verbluffend mooie en sfeervolle creatie van eigen hand.

Alhoewel ik mag stellen dat ik best creatief ben, ontbreekt mij op het gebied van kerst elke vorm van inspiratie. Ik hou nu eenmaal niet van ruimtevretende kerstbomen, kerstfrutsels en opgelegde gezelligheid. En al helemaal niet van ‘Brocante’.  Dit in tegenstelling tot mijn echtgenoot die wel van de typische glühwein/kerstdorpjes-sfeer houdt. Hij bouwt dan ook graag de prachtigste kersttaferelen en sneeuwlandschappen (die ik uiteindelijk stiekem toch wel mooi vind).

Elk jaar hetzelfde

Elk jaar in november zegt hij: „zullen we dit jaar maar geen kerstversiering aanbrengen Tistochweleengedoehe?”
En elk jaar in december zegt hij: „Misschien maak ik dit jaar toch een klein kerstlandschapje, daar in die hoek…” Hetgeen dan uitmondt in een prachtige maar gigantische creatie.

Dit jaar was hij vastberaden; geen kerstversiering!
Totdat een bevriend stel langskwam ‘die ook niks deden’, maar waarvan de vrouw in kwestie een lyrisch betoog hield over het feit dat zij een práchtige krans had gekocht op een Akense kerstmarkt (iedereen weet: de Duitse kerstmarkten zijn het kerstigst van de hele wereld). Eentje die voorzien was van lampjes en sleetjes en nét echte hertjes die je bijna zag bewegen…

Mijn man luisterde gefascineerd toe en ik dacht ‘Oeps, nu wordt het gevaarlijk: nu moet ik snel handelen en ook zo’n prachtige krans zien te scoren. Zo mogelijk nóg prachtiger. Eentje met zwevende nét echte engeltjes die hun gezang laten neerdalen op de net echte rendiertjes en die zo prachtig is dat deze mijn Schat diens ruimtevretende creaties met dorpjes en huisjes en net echte ijsbanen, sterrenhemel, besneeuwde dennentoppen en berghellingen met daarop minuscule mensjes doet vergeten’.

Urenlang dwalen

Zou ik echter met hem naar een kerstmarkt gaan voor een krans, dan was het een verloren zaak en zouden wij thuiskomen met nóg meer huisjes en frutsels. Ik moest dus snel, adequaat en solitair handelen. Onlangs was het zover en startte ik mijn expeditie. Ik dwaalde urenlang van de ene bloemist naar de andere op zoek naar de ultieme kerstkrans, maar trof alleen maar Brocante creaties met ‘gefiguurzaagde’ sterretjes en hartjes voorzien van zo’n doorschijnend wit verflaagje en kransen die mij aan Allerheiligen deden denken

Toen kwam ik op het lumineuze (al zeg ik het zelf) idee zelf een krans te maken. De basis (echte hulst en dennentakken) kocht ik bij de bloemist en de accessoires bij Hema en Kruidvat. Zeer tegen mijn zin kocht ik ook nog twee van die kleine kitscherige kerstbeeldjes.

Thuisgekomen kwakte ik snel alles op een fruitschaal teneinde mijn man te verrassen met een prachtige kerstkrans die hem alle dorpjes zou doen vergeten. Hoopvol toonde ik hem die avond mijn creatie. Het zag er toch net even iets anders uit dan ik in gedachten had.

Hij reageerde stoïcijns en zei: „Schatje, ik apprecieer het dat je zoveel moeite hebt gedaan.” Maar ik zag dat hij een grijns onderdrukte en op zijn lippen beet om niet in lachen uit te barsten.

De avond erna zei hij: „Misschien maak ik dit jaar toch een klein kerstlandschapje, daar in die hoek…”