Zomaar een lampje

„Mama’s televisie doet het niet”, zegt mijn zus.

„Welke kleur heeft het lampje van die witte stekker achter de televisie?”, vraag ik, die al vaker met dit bijltje heeft gehakt.

„Rood.”

„En de kleur van diezelfde stekker naast haar bureau?”

„Ook rood.”

„De Experiabox?”

„Dat lampje is groen.”

„Dan is het de draadloze wifi! Je moet beide stekkers een paar minuten uit het stopcontact halen en dan doet alles het weer!”

Mijn moeder is verhuisd naar een appartement dat ze particulier huurt, maar heeft daarbij het gemak van de verschillende faciliteiten in een nabijgelegen woonzorglocatie. Het appartementengebouw is spiksplinternieuw en volgens de aannemer ook van alle gemakken voorzien. Alleen daar denken de bewoners en ik toch net anders over.

Er is namelijk amper een bewoner die zelfstandig een ei kan bakken. Het bedieningspaneel van de inductie kookplaat vereist een irreëel tempo van de bewoner die nog moet wennen aan het feit dat het gasfornuis een gladde plaat zonder knop en met display is geworden. Ook de combimagnetron is weinig intuïtief en de handleiding te uitgebreid voor het opwarmen van een kopje soep.

Elke kamer heeft een thermostaat, maar de thermostaat in de woonkamer bepaalt alles. Bovendien hangen de thermostaten zo dicht bij de lichtknoppen dat de temperatuur regelmatig ongewild een paar graden omhoog of omlaag gaat wanneer je het licht aandoet.

En het is toch van de zotte hoeveel lampjes in haar en elk ander appartement moeten branden om televisie te kunnen kijken?

• de lampjes op de Experiabox in de woonkamer en op het glasvezelkastje in de technische ruimte moeten groen zijn voor ontvangst van het KPN signaal
• de lampjes op de twee witte stekkers moeten wit zijn om de wifi draadloos door te leiden
• het lampje op het zwarte kastje naast de televisie moet groen voor ontvangst van interactieve tv
• en tot slot moet ook het lampje op de televisie groen zijn

En dus heb ik het afgelopen jaar al vaker uitgelegd hoe alle apparaten werken en mijn moeder langs alle lampjes geloodst, terwijl ik mij steeds meer afvraag waarom ze bij de bouw en het inrichten van deze appartementen niet meer rekening hebben gehouden met de doelgroep.

Aan de andere kant vrees ik dat deze geschiedenis zich voor mij zal herhalen. Laatst hadden we als familie de beschikking over een speaker waarmee je kan praten. Heel vermakelijk, want hey Google beantwoordde tot vervelens toe onze vragen en liet tot grote hilariteit van Kasper boeren en scheten op commando. Alleen tussen die speaker en mij ontbrak de chemie. Bij een hey Google uit mijn mond gingen de drie lampjes zelden branden en kwam er dus weinig response. Als dit representatief is voor mijn toekomst, dan ga ook ik tegen een veelvoud aan kleurige lampjes aanlopen.