Wij

Soms word je wakker met een liedje in je hoofd, een droom die zo echt leek of een gedachte die je niet kan los laten. Zo ook vandaag. Een eindeloze gedachte aan hoe de wereld tegenwoordig in elkaar steekt. In een maatschappij waarin, mijns inziens, het egoïsme hoogtij viert wil ik graag een mooie leefomgeving creëren voor mijn drie kinderen.

Vooropgesteld, ik ben geen pessimist. Integendeel zelfs. Maar het lijkt een beetje ieder voor zich heden ten dage. Kijkend om je heen bij de bushalte, op het perron, op het schoolplein of in de rij bij de supermarkt. Iedereen turend op dat mooie glimmende schermpje. Zijn er nog likes op je Instagram, een leuke Snapchat of gewoon het nieuws via de Telegraaf-app. Iedereen heeft z’n eigen redenen om te kijken. Het hoort er anno 2021 gewoon bij. Het is in veel gevallen ook behulpzaam en makkelijk. Ook ik tuur eindeloos op dat scherm, dus enige zelfkritiek is wel op z’n plaats.

Waar het volgens mij misgaat is de manier waarop mensen, via social media, reageren op onderwerpen die nooit over ­één kam te scheren zijn. Religie, politiek, voetbalclub, noem maar op. Iedereen mag hier zijn voorkeur in hebben en heeft zijn eigen gevoel daarbij. Je kunt een christen niet overtuigen dat hij vijf keer per dag moet bidden richting het oosten, je kunt een antivaxxer niet dwingen zich te laten vaccineren. Zo ook met voetbal, eindeloze discussies worden er gevoerd over er wie er nou de beste is, wie het mooiste voetbal speelt, waarom Ajax wel die penalty kreeg en Feyenoord niet. Iedere fan kijkt door zijn eigen bril. Zolang er wederzijds respect is hebben die discussies hun charme, maar online is dat respect er vaak niet. Lekker makkelijk vanuit je luie stoel berichten de wereld in slingeren en elkaar vreselijke ziektes toewensen.

Ik ben me er van bewust dat ik hier geen verandering in kan brengen. Niet iedereen hoeft met de neus dezelfde kant op want dan krijgen we geheid een mes in onze rug. Waar ik zo vurig op hoop is dat we weer een gezamenlijk doel krijgen, iets waar iedereen voor staat.

Mark Rutte noemde Nederland ooit een broze vaas die we met z’n allen moeten vasthouden. Ik denk dat die vaas al lang gebroken is. Maar dat de stukken groot genoeg zijn om te lijmen.

Kom ik weer terug bij het voetbal. Daar waar het spelletje mensen verdeelt, verbroedert het tegelijkertijd ook. In tijden waar ons oranje de sterren van de hemel speelt, juichen ze in Amsterdam wanneer Memphis scoort, gaan ze in Rotterdam de straat op als Cody de winnende maakt, worden ze in Eindhoven gek als Mathijs in de laatste minuut een bal van de lijn haalt. Laten we hopen dat Louis van Gaal zijn manschappen kan behoeden voor het egoisme. Dat hij ervoor kan zorgen dat Virgil, Frenkie, Memphis en consorten alles doen voor dat gezamenlijke doel. Zodat op sociale media rondgaat dat WIJ de beste van de wereld zijn.