Wachten

Ik ben heel goed in wachten. Niet echt iets om trots op te zijn. Maar als wachten een competentie zou zijn in een functieprofiel, dan zou ik daar zeer goed op scoren.

Wachten op de trein, wachten op mijn dochter bij de tandarts of in de rij bij de kassa. Ik kan het hebben. Negen van de tien mensen staren natuurlijk verveeld naar hun telefoon. Maar sommigen lijken, net als ik, hun gedachten even de vrije loop te kunnen laten. Even fantaseren over de mensen om mij heen. Waar komen ze vandaan of waar gaan ze nog naar toe? Of zijn ze alleen nog maar bezig met die ene grote vraag van dat moment: ‘Hoe lang gaat dit nog duren?’

Mijn mooiste wachtmoment was toen ik, onderweg naar Guatemala, vijf uur lang moest wachten op het vliegveld in Miami. In transit opgesloten in een wachtkamer. Ik kon geen kant op, had geen telefoon en wist niet of het vliegtuig nog zou komen die dag. Mijn gedachten vlogen heen en weer tussen totale paniek en mooie toekomstplannen. Zelden was mijn lijf zo lang stil en waren mijn gedachten zo lang beweeglijk.

Stiekem kijk ik alweer uit naar mijn volgende wachtmoment. Ik kan niet wachten.