Vijftig

Vroeger was je vijftigste verjaardag een ware mijlpaal. Er was iets gehaald; dat was een prestatie van formaat en je kreeg allerhande kortingen op bussen en musea. De Abrahammen en Sara’s van weleer namen die dankbaar in ontvangst. Hulde aan de jubilaris.

Tegenwoordig is de vijftig het schrikbeeld voor de midlifende man of uitzakkende vrouw. Je vijftigste verjaardag is geen prestatie meer, maar het eindpunt van de eeuwige jeugd. De jonge buurvrouw wordt plots aantrekkelijk en zegt achteraf dat het maar een spel was, de man gaat hippe sjaaltjes dragen, alsmede puntschoenen en de vrouw botoxt zich een aard, en/of bezoekt een reünie van de Dolly Dots. De echte doelgroep neemt wraak door seniorencampings op te richten, waar kinderen niet welkom zijn. Leve het individu en de eigen bubbel.

In mijn vijftigste levensjaar zit ik nog in de opgroeiende kinderen, die veganistische frikandelbroodjes voor mij gaan bakken en wel vijftig stuks. De jongste wil nog in achtbanen waar vader een zere rug voor overheeft. Mijn verjaardag vier ik nooit uitbundig, alleen voor familie. Een midlifecrisis krijg ik niet, want die heb ik continu; wensen heb ik ook niet meer, alleen een geheime en dat is trouwen met schaatsster Irene Schouten, maar dat zal wel niet mogen van de andere gezinsleden.