Tussen wal en schip

‘Coronacheck voor CREA-cursus per zaterdag 6 november’. Het onderwerp van het binnenkomende mailtje liet niets te raden over. Een aantal dagen daarvoor had het kabinet kenbaar gemaakt dat de coronapas op meer plaatsen zou worden ingevoerd. Zo ook in de ‘georganiseerde kunst- en cultuurbeoefening vanaf 18 jaar’, waar mijn cursus onder viel. Met een incubatietijd van 28 dagen en een QR-code die pas vanaf 23 november zou worden vrijgegeven, overwoog ik koortsachtig mijn opties. Gebruikmaken van andermans QR-code? Gewoon naar binnen lopen? Er leek geen ontkomen aan.

Ook voor toegang tot de sportschool hadden bezoekers vanaf 6 november een coronapas nodig. Zonder groen vinkje, géén toegang. Hier lag de oplossing echter voor de hand. Ook in de sportschool golden de maatregelen enkel voor meerderjarige bezoekers. Via de app waarmee een les gereserveerd kan worden, had ik binnen 60 seconden mijn geboortedatum aangepast van 25 mei 1992, naar 25 mei 2004. Ik was niet langer een 90s kid, maar een 17-jarige die zonder QR-code naar binnen zou mogen. ‘Goedemiddag, mag ik uw QR-code scannen?’. ‘Mijn QR-code? Ik ben 17. Zoek maar op in het systeem!’.

Mijn snode plannen presenteerde ik met trots aan mijn vader. ‘En, denk je dat ik een kans heb?’. Het was niet de eerste keer dat ik hem lastigviel met mijn non-conformistische houding. Geïrriteerd vroeg hij wat mij bezielde, of ik hem alsjeblieft met rust wou laten en dat ik het verder met mijn ‘wappievrienden’ moest uitzoeken. Niet veel later werd ik in een groepsapp door een van deze wappievrienden uitgemaakt voor een ‘schaapje’, omdat ik kortgeleden de keuze heb gemaakt om mij tóch te laten vaccineren. Wederom verkeerde ik tussen wal en schip.

Daar stond ik dan op het Malieveld. Vóór keuzevrijheid, en tegen verkapte vaccinatiedwang. Het gezelschap van enkele tienduizenden wappies en gelijkgestemden werd toegesproken door Thierry Baudet. De ironie was niet ver te zoeken; de voorman van een rechts-populistische partij die zich hardmaakt voor inclusie. De mensen om mij heen leken er geen erg in te hebben en scandeerden ‘wij zijn Nederland, wij zijn Nederland’. Ik moest hier weg.

Vervreemd en met pijn in mijn hoofd keerde ik huiswaarts. Geweerd uit de horeca en andere plekken met wifi maakte ik dankbaar gebruik van het gratis netwerk in de trein. Niet alleen voor het insturen van mijn column, maar ook voor het maken van een afspraak bij een testlocatie in de buurt. Acceptatie is blijkbaar een proces.