Mannenavond

Elk kantoor heeft er wel één: zo’n hippe mannelijke collega. Afgetraind, goed gekleed en populair bij de vrouwen. Een soort James Bond, maar dan zonder dure sportauto en (hopelijk) license to kill. Ik kan het vaak prima met die collega’s vinden, waarschijnlijk omdat ze met mij erbij nog beter overkomen bij de vrouwen.

‘Yo, Berrol, wanneer pakken we eens een filmpje?’, vroeg deze collega aan mij. ‘Eh, dinsdag?’, suggereerde ik (dat soort types zijn op maandag, woensdag en vrijdag altijd sporten). ‘Top!’, zei hij. ‘Ik regel de film en dan eten we ook ff iets vooraf, komt goed!’

‘Welke film is het geworden?’, vroeg ik op maandag. ‘Rambo? The Fast and the Furious? James Bond?’ ‘Nee’, zei hij. ‘We gaan naar Aladdin, de live-action verfilming. Die wil ik al een tijdje zien. En vooraf eten we tapas, van die kleine schattige hapjes.’

Oké, het zou dus niet zo’n hele mannelijke mannenavond worden. Gelukkig vroeg hij bij de tapas wel: ‘Nemen we een biertje vooraf?’ ‘Zekers!’, zei ik. Waarna hij tot mijn verbazing twee rosébier bestelde.

Eenmaal bij de bioscoop bestond het publiek uit stelletjes op date en ouders met kinderen. ‘Willen jullie nog upgraden naar een loveseat? We zijn heel ruimdenkend hier!’, kirde het meisje dat de kaartjes controleerde. ‘Eh, nee hoor, niet nodig!’, antwoordde ik snel. Ondanks de aparte stoelen gebruikten de ouders in de zaal ons wel als voorbeeld om aan hun kinderen uit te leggen wat een same-sex couple is.

Omdat ik 30+ ben, voelt mijn blaas zo groot als die van een eekhoorn en dus moest ik in de pauze plassen. Een meisje uit de zaal moest ook. Mij stoïcijns aankijkend liep ze samen met mij de herentoiletten in. En dat terwijl de damestoiletten maar 20 meter verder waren. ‘Die heeft lef!’, dacht ik nog. Ze was ongeveer gelijk met mij klaar en dus kwam ik haar bij de uitgang weer tegen. ‘Nu weet ik in ieder geval wie van jullie het vrouwtje is’, zei ze glimlachend.

Ik keek nog eens naar de deur van de toiletten. Daar stond zo’n hip figuurtje op waarvan je bijna niet ziet wat het nou moet voorstellen. Maar dat was dus een vrouwtje! Het figuurtje op de deur van de toiletten 20 meter verderop moest een mannetje voorstellen. Het was juist ík die stoïcijns kijkend met haar mee was gelopen de damestoiletten in. Toen zat er niets anders op dan maar in mijn rol te blijven. Ik ben ter plekke een petitie begonnen voor roze bekleding op de bioscoopstoelen.