Het resultaat van een besluit

Alles wat je ziet bij anderen is het resultaat van een besluit. Het besluit om te reizen, een bedrijf te starten, social influencer te worden of een paars leren legging te rocken.

Ooit stelde zij zich de vraag: wat wil ik? En gingen daarvoor. Of, in mijn geval, stelde ik me voor dat wanneer ik 80 jaar oud ben, met nog steeds een te grote zonnebril op en een nog groter glas wijn in mijn hand, terugblik op mijn leven en mezelf de vraag stel: „Heb ik er het maximale uitgehaald?” Of misschien niet eens het maximale, maar heb ik eruit gehaald wat er voor mij in zat? Het antwoord voor mij was lange tijd ‘nee’. Shock!

Een vrije geest met een ruim wereldbeeld

Daaruit volgde het besluit het anders te doen. Iets met de herinneringen van later maak je nu ofzo. Wanneer zou die ‘nee’ in een ‘ja’ veranderen? Wat wil ik? Wat vind ik belangrijk? Ik wil kunnen zeggen dat ik wat van de wereld heb gezien, ‘de norm’ heb getart en me vrij voel. De drang om ‘zoals het hoort’ en ‘wat men verwacht’ te doorbreken was enorm. Rebel? Misschien. Ik zie het meer als authentiek leven, echt jouw leven leiden en keuzes maken. Autonomie. Vanuit je kern. Het diepst van je ziel de gids laten zijn van wat belangrijk voor je is. Ik laat me graag inspireren door vrije geesten, met een ruim wereldbeeld enzo. Oh, en natuurlijk veel natuur en diertjes, maar dat is een open deur.

Hart en guts op een presenteerblaadje

Maar ook al, sinds ik een jaar of 16 ben, wil ik schrijver zijn. Wanneer mag je jezelf trouwens schrijver noemen? Enniewee, side step. Vind ik dus doodeng hè. Toch een beetje of je een kijkje in je ziel geeft, weet je wel. Of soms gewoon je hart en guts op tafel kwakt op een presenteerblaadje.

Een gestoten neus waar een bokser bang van wordt

Dus dat deed ik. Of ik niet twijfelde? Of ik het niet spannend vond? Me nooit afvroeg kan ik dat wel? Of opmerkingen als ‘ja maar je hypotheek/pensioen/… dan?’ me soms niet compleet van m’n sokkel sloegen? Jaha, daar had ik zelf ook wel over nagedacht ja. Nee, ik heb het antwoord ook niet. Nee, het is misschien niet de verstandig keuze. Maar ik doe het toch. Tuurlijk! Slapeloze nachten! Tranen met tuiten! Paniek! En ook schuldgevoel naar dierbaren die achter zouden blijven als ik mijn boeltje zou pakken en naar het buitenland zou verkassen. Want ik heb de liefste, ga er maar aanstaan. Of ik nooit mijn neus gestoten heb? Godsgruwelijk, de gemiddelde bokser zou ervoor wegduiken.

Maar elke dag opnieuw zou ik dezelfde keus maken.