Heersers van het fietspad

Nee, dit keer zijn het niet de 80+ers met hun elektrische fietsen, of de grote groepen jongeren met hardcore muziek. Dit keer zijn het de heersers van het fietspad.

Het is zondagochtend, 9.00 uur, in de zonsopkomst over het nog rustige fietspad langs mijn huis. Al zeg ik het zelf, het is best een fascinerend gezicht zo’n groepje sportieve wielrenners die hun iets te uitgebreide diner van de avond daarvoor aan het wegtrappen zijn. Maar soms, oh soms is het de grootste ergernis: de net iets te arrogante mannen die denken dat ze Tom Dumoulin himself zijn: de amateurs van het succes. In de net wat te strakke pakjes, net wat te behaarde benen en de net wat te ontplofte haren die onder de helmpjes uitkomen, doen deze verwaande kwasten net alsof ze de gehele infrastructuur tot hun beschikking hebben.

Bel kopen

„Altijd netjes je handje uitsteken als je de bocht omgaat en bellen wanneer je iemand wilt passeren.” Deze toch wel hele belangrijke les zijn deze wijsneuzen vast vergeten. Wanneer er weer een zwerm van deze net iets te fanatieke, bezwete mannen je voorbij wil gaan op het ultrasmalle fietspad, zul je gegarandeerd hun zware, boze, geïrriteerde stemmen al van ver horen. Een bel kopen is kennelijk nogal een investering, terwijl verder het hele plaatje compleet is. Zowel de fiets, als het pakje en de helm matchen. Als we dan toch bezig zijn, de afgelebberde bidon, die gevuld is met een wonderpoedertje dat je energieker moet maken, is toevallig ook nog eens in hetzelfde kleurenpatroon als de rest van de attributen. Maar een bel, tja waarom zou je een bel nodig hebben als je gewoon schreeuwt wanneer je iemand wilt inhalen?

Appeltaart

Een grotere irritatiepunt is de grootte van de groep. Zwermen hobbyisten rijden hun wekelijkse rondje om vervolgens koffie met appeltaart te gaan eten bij het lokale café in het dorp vier kilometer verderop. Deze bonte verzameling aan midlifecrisis-ers komt namelijk altijd in een aantal waarvan ik denk dat de Tour de France persoonlijk gedag komt zeggen op zondagochtend. Totdat ik me met mijn half nog slapende hoofd realiseer dat het weer zo ver is: het is zondagochtend, 9.00 uur. Het fietsritueel herhaalt zich. Toch heeft het ook wel iets moois. Een groep met allemaal dezelfde droom: het spiegelbeeld worden van Tom Dumoulin.