College

Als je studeert, krijg je college. De ene prof of docent kan dat beter dan de andere. Er zijn er bij wie je nagenoeg in slaap valt als ze eenmaal beginnen te praten. Er zijn er bij wie je het nauwelijks kan volgen en er zijn er die zó lopen te stuntelen dat je meer zorgen maakt of het wel goed gaat? Dan dat je ook maar iets opneemt van wat de beste meneer of mevrouw uitkraamt.

Over die laatste twee wil ik het hebben. Toevallig hoorden ze bij dezelfde studie, waar ik u verder niet mee zal vermoeien. De ene had nog geen koffie op, de andere was de belichaming van cafeïne in hoogst eigen persoon.

Verwarrende colleges

De Belichaming Van Cafeïne was een zalig mens en zó enthousiast over haar vakgebied, die kon niet ophouden met het erover te hebben. Steeds kwam ze met iets briljants en realiseerde zich dan: „Oh jongens schrijf op, want dit is belangrijk!” Waarop wij braaf de pen in de aanslag hielden om haar quote, waarvan zijzelf én wij verwachtten dat ze die volledig zou herhalen, te noteren, om wederzijds te worden verrast door haar. Ze begon wel met de zin waar ze eerder ook mee was gestart, maar raakte daarna afgeleid door iets in haar hoofd wat ze óók het noemen waard vond.

Ik geloof niet dat er in mijn hele carrière als studente iemand is geweest bij wie ik zulke verwarrende colleges heb gehad als bij haar. Toch was het een heerlijk mens, vooral omdat haar enthousiasme zo aanstekelijk werkte.

Die Nog Geen Koffie Op Had moest ons uitgebreid voorlichten op de vroege ochtend. Daar ging het al mis, want het betrof een tamelijk verse vader, die al begon met de melding dat hij zijn telefoon, buiten zijn bedoeling om, een rondje had zien zwemmen in de wasmachine. Net toen hij zich het leplazarus zocht naar het ding. Dat leverde al hoongelach op.

Nog meer hoongelach

,,Sorry als ik niet zo helder uit m’n ogen kijk, maar m’n dochter besloot vannacht om twee uur een feestje te bouwen; ik heb al m’n kracht nodig gehad om te zorgen dat ik haar niet uit het raam gooide”. Volgend hoongelach.

Het werd pas echt erg toen hij, om ons als studenten van dienst te zijn nota bene, een poging deed om de beamer, waarop hij zijn hele verhaal uitgebreid had neergeschreven, verplaatste. En daarbij de stekker, die nog om de tafel heen gebonden zat, met een verrassend eenvoudig hoorbaar ‘plop!’ uit de contactdoos trok en daarmee ons tot een bulderende lachsalvo uitnodigde. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat hij ons heeft willen uitleggen op dat moment.

Het was kansloos.