Artikel 1 Grondwet

Artikel 1 van ons grondwet zegt duidelijk dat niemand in Nederland gediscrimineerd mag worden, op welke grond dan ook. Ik maak het regelmatig mee dat mensen aan de lopende band gediscrimineerd worden en dat het ook nog eens geaccepteerd wordt.

Blij zijn de gediscrimineerden niet maar ze moeten het wel accepteren, want anders moeten ze zware consequenties hiervan ondervinden. Van baanverlies tot geweld op straat. Denk aan mensen die regelmatig op het werk gediscrimineerd worden maar er niet durven voor op te komen, omdat ze bang zijn om hun baan te verliezen. Je wordt heel snel als klokkenluider in een hokje gezet . Voor klokkenluiders is er ironisch genoeg zero tolerantie in onze maatschappij, maar voor discriminatie meer dan genoeg ruimte. Waarom?

Discriminatie pikken of niet

Het begint allemaal bij jezelf. Elke dag maken we een keuze; discriminatie pikken of klokkenluider zijn? Jammergenoeg wordt er iedere keer gekozen om te pikken, want er is – nogmaals – geen ruimte voor klokkenluiders in onze maatschappij. Ik heb persoonlijk keer op keer gekozen om in stilte een beetje bij een beetje mijn zelfrespect de nek om te draaien. Hoe ver moet ik nog gaan?, vraag ik me soms af. Wanneer zeg je ‘nu is het genoeg’?

Op school in VWO 5 leerde ik dat mensen graag groepjes vormen als basis-oerinstinct om zich binnen die groep veilig te kunnen voelen. Dat betekent ook dat je anderen afstoot om die groep als het ware exclusief te behouden. Dan ga je onbewust naar verschillen en overeenkomsten kijken en op basis hiervan maak ik je je keuze; iemand de groep binnenlaten of buitensluiten. Best kinderachtig, vind ik. Maar dat is niet meer in orde in onze moderne maatschappij met zoveel verschillen. Denk aan mensen met verschillende huidskleuren; achtergond; seksuele geaardheid; geloofsovertuigingen en ga zo maar door. Waar trek je dan de grens? Onze grondwet is zo’n kader, waarin je mag verwachten dat je beschermd bent. Maar niet iedereen houdt zich hieraan en de praktijk is echt anders dan de theorie. We hebben zoveel organen binnen de overheid in leven geroepen om deze bescherming in de praktijk te bewerkstelligen, maar alsnog gaat het vaak mis.

Het is niet makkelijk

Niemand zit namelijk te wachten op een lange procedure die veel tijd en energie van je vergt om voor jezelf op te komen. Het is niet makkelijk. Dan kies je uit machteloosheid om er maar geen werk van te maken, maar door te gaan met je normale leven. Elke keer met een nieuwe kras op je ziel. Doorgaan. Leven met zoveel letsel op je ziel is niet zo makkelijk. Hoe kijk je op een gegeven moment recht in je eigen ogen naar de spiegel en ben je trots op jezelf?

Ik merk dat mijn tolerantie met de dag minder en minder wordt. Het wordt tijd dat ik hier wat mee ga doen. Mijn gevoel delen en hopelijk wordt de pijn van die krassen wat minder wanneer ik gelijkgestemden zie, die meevoelen met mij. En wanneer er een dag komt dat we hier een einde aan willen maken door met elkaar in gesprek te gaan en samen een doel na te streven: vrij voelen om voor jezelf op te komen. Met nadruk op voelen. Het begint met jezelf…