Aangenaam kennis maken??

Zaterdagochtend rond 9.30 uur. Bij het wakker worden werd ik overvallen door een tevreden gevoel: „Yes, het is me weer gelukt om vroeg genoeg wakker te worden om eens op tijd te sporten!”

Na een fijn ontbijt met de onvermijdelijke kop koffie sprong ik met dezelfde mindset op de fiets en stond in een flits voor de deur van de sportschool. Aan de uitpuilende fietsenrekken kon ik al afleiden dat de helft van alle mensen hetzelfde goede voornemen hadden en dat het corona-alarm weer op scherp stond. Immers waren we met z’n allen in de fase beland dat een vierde golf bijna een feit was.

Na een klein uurtje inspanning ging ik moe maar voldaan weer naar de kleedkamer. Ik was net binnen toen er een lange man van middelbare leeftijd met  bril de kleedkamer in kwam. „Goedemiddag!”, klonk het enthousiast, waarop ik een ietwat zuinig ‘hallo’ teruggaf. Er was op dat moment nog een jongeman van rond de 20 die richting de wasbakken liep om tissues te pakken. Met een snelle beweging griste hij het papier uit de houder en vervolgde zwijgzaam zijn weg naar zijn locker.

Op orkaankracht

Maar toen gebeurde het. De jongeman had zijn spullen royaal verspreid over één van de houten bankjes dichtbij de lockers. De oudere man begon (inmiddels staande bij het bankje, dichtbij de twintiger): „Kan je misschien je spullen iets opzij schuiven? Dan kan ik mijn spullen ook kwijt.” Op orkaankracht kreeg hij het volgende antwoord: „Waar bemoei juh juh mee, mongool! Ik bepaal zelf wel waar ik mijn spulluh neerleg en jij moet gewoon je grote bek houwuh!”

Hierna volgden vijf minuten lang nog tien variaties met dezelfde inhoud waarbij een bont palet aan schuttingtaal in rap tempo op de arme veertiger werd afgevuurd. Zijn verweer was in het kort: „Doe eens normaal man, zo reageer je toch niet?!” Als een koude douche kwam er een einde aan mijn zo positief en vredig begonnen zaterdagochtend: welcome back to reality!

Ondersteboven van deze gebeurtenis drong zich de volgende vraag bij me op: waarom gedragen mensen zich zo onbeschoft en is elk vriendelijk verzoek er één teveel? Het deed me denken aan een oud gedichtje van vier eeuwen geleden met een even rake als pijnlijke conclusie: ‘Ach waren alle mensen wijs en deden wel, de aarde was een paradijs, nu is ‘t (vaak?) een hel.’