Een hondenleven

Abby is een kleine blonde labrador. Iedere dag gaat ze met haar vrienden op pad. Een van haar vrienden is Bella, de Friese stabij, dan gaan ze samen spelen op het hondenveld. Abby vindt dat altijd zo leuk dat ze trakteert met kaasblokjes aan het eind van de dag. Lekker smikkelen doen ze dan, alle hondjes samen op het hondenveld.

Natuurlijk is Abby maar een hondje, ze weet dus niet veel over het leven. Ze weet niet eens dat ze leeft, ook weet ze niet dat ze uiteindelijk dood gaat zoals ieder ander levend wezen. Abby weet niet dat ze in Nederland woont en ze weet ook niet dat de aarde rond is. Voor Abby is alles gewoon zoals het is, voor Abby is er geen “waarom is dit zo?”, maar alleen maar een “dit is zo”. Voor Abby is er voedsel, ze weet alleen niet waar dit vandaan komt. Voor Abby is er zwaartekracht, ze weet alleen niet waarom die er is. Voor Abby is alles een stuk simpeler, dit is zo omdat ze simpelweg niet bij alles wat er is een vraag stelt.

Is het leven zo veel fijner? Ik zou denken van wel; stel je voor dat je je nooit meer zorgen hoeft te maken over wat je op het nieuws hoort, stel je voor dat je nooit meer naar je werk hoeft, stel je voor dat je niet eens weet wat geld is. Zo makkelijk en simpel is het allemaal voor Abby.

Helaas kan niet voor iedereen het leven zo leuk en simpel zijn als het voor Abby is. Zonder haar baasjes die iedere dag brokken voor haar hebben klaarstaan, haar meenemen naar het hondenveld, haar elke week wassen en haar vaccinaties geregeld hebben, zou ze niet zo’n leuk en simpel leven hebben. Zonder baasjes die wel weten wat geld is, waarom er zwaartekracht is, dat we leven, en dat we doodgaan zou ze in haar eentje op de straat moeten leven. Dan zou ze in haar eentje eten bij elkaar moeten sprokkelen en het verdedigen met haar leven, ze zou iedere dag met honger en dorst achter een vuilnisbak moeten liggen slapen. Haar leven zou wel simpel zijn, maar op geen enkele manier leuk…

Dit is waarom de mensen met een ingewikkeld, moeilijk en soms zwaar leven er altijd zouden moeten zijn voor degene met een mooi onschuldig en simpel leven. Degenen met een eenvoudiger leven, zoals kleine kinderen en dieren zouden altijd begeleid en beschermd moeten worden door degenen die een complexer leven hebben. Door degenen die wijzer zijn.