De opblaasbare dinosaurus

Zes minuten hyperventileren door het openbaar vervoer, het kan je zomaar overkomen. Sta alweer elf minuten te wachten en waar is die vermaledijde bus? Niet hier in ieder geval. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want na vijftien minuten wachten komt bus 47 de hoek  om. Ik probeer mijn OV achter mijn telefoon vandaan te krijgen wanneer het me opvalt dat de bus bomvol zit. Geluk staat vandaag weer lekker aan mijn kant, niet.

Sta ik daar aan de voorkant van de bus zonder een idee wat te doen, het wordt improviseren. Tot de eerste halte sta ik vastgeklemd tussen mensen en kan ik nog net adem halen. Ik probeer mijzelf tussen de mensen te wurmen om bij een vrije plek te komen. Ineens tikt er een oude vrouw op mijn schouder, ik schrik me kapot en kijk haar verbaasd aan. Zonder iets te zeggen overhandigt ze mij een opblaasbare dinosaurus en kijkt me heel vrolijk aan, zoals een kind op pakjesavond. Ik zit te stressen in de bus en een vreemde geeft mij een dinosaurus. Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat elke ouder tegen zijn kind zegt dat ze nooit iets van een vreemde moeten aannemen, maar bedoelen ze dan ook een opblaasbare dino?

Volgens mij kijk ik deze vrouw al een minuut verbaasd aan en ik moet wel iets gaan zeggen, maar wat? Uiteindelijk antwoordt de vrouw al voor mij. Ze zegt: „Iedereen heeft soms een opblaasbare dinosaurus nodig.” Ik geloof veel, maar niet dat je een opblaasbare dino nodig hebt om het leven door te komen. Ik kijk haar erg vragend aan met nog steeds een dinosaurus in mijn handen. Ik vertel haar dat ik hem echt niet nodig heb. Ik realiseer dat we bijna bij mijn halte zijn en geef beleefd de dinosaurus terug. Ik vertel dat dit mijn halte is, ik moet uitstappen. Ik probeer me om te draaien om te vertrekken, maar word tegengehouden. De vrouw staat op en ik kijk haar lachend aan, dan zegt de vrouw: „Een opblaasbare dinosaurus is misschien niet nodig, maar helpt altijd.” Ze loopt weg voordat ik iets kan zeggen. Ik kom op mijn werk aan en doe mijn tas open. En ja hoor, drie keer raden wat in mijn tas zit. Sta ik hier op werk met dit opblaasbaar prehistorisch dier.