Collectieve passiviteit

Terwijl er van alles om ons heen gebeurt, zijn wij eigenlijk alleen maar passanten die toekijken. Komt er een omkeerpunt? Blijft dit voor altijd zo doorgaan?

Uiteraard gaat dit over het C-woord. Je weet vast wel wat er bedoeld wordt, na bijna twee jaar ellende. Ik vroeg me af of er wat zou veranderen als we hieruit gaan komen. Of we wat meer oog voor elkaar krijgen, meer respect, meer begrip. Het realistische antwoord op mijn prangende vraag blijkt ietwat pessimistisch te zijn.

Zo is er een verdeeldheid ontstaan tussen de gevaccineerde groep en de niet-gevaccineerden. De golf komt voor de zoveelste keer terug. Blijven we hiermee sukkelen? Als dat zo is, wordt de verdeeldheid ook groter?

Een woeste zee

Er kan weinig aan gedaan worden met het C-probleem. Al moet gezegd worden dat een schip zonder stuurlui, wat mooi wordt verwoord met demissionair, ook niet bepaald meehelpt. Ook dat brengt kritiek en dus onrust met zich mee. Maanden geleden is er gestemd en het schip dobbert steeds verder, met het getij als kompas. Alleen is de zee onvoorspelbaar, en kan hij veranderen in een monsterlijke uitdager. Zit het compleet tegen, dan geeft een grote golf een beuk tegen het schip. Hoe moet het dan verder als we geen stuurlui hebben?

Loslopende gedachten

Het is een scenario waar ik liever niet aan denk. Het moet goed komen, zegt mijn positief ingestelde brein. Nederlanders zijn innovatief en met zijn allen komen we hier doorheen. En of er nu verdeeldheid is over het C-probleem, het demissionair gedoe, de LGBTQ+ kwestie, meningen over afkomst of over de social media wat ons leven overneemt, dat hoort erbij. Maar laat elkaar in waarde. Het is een greep aan onderwerpen wat ik kan bedenken over de afgelopen twee jaar, en er zullen uiteraard nog meer onderwerpen bij komen in de toekomst. Meningen vormt nuance, discussies vormt stof tot nadenken. Zolang dit maar geen bubbel van tegenstellingen vormt, wat voor een collectieve passiviteit zorgt.