Het moet toch zuur zijn als je je dood danst terwijl niemand kijkt

Grieperig zit ik thuis me te vervelen voor de buis. Elke horrorfilm op Netflix is zo onderhand de revue gepasseerd.

De lol voor Squid Game is er dankzij ome John én de politie Zaanstreek compleet vanaf en de rijke collectie aan documentaires uit Andere Tijden kunnen me niet bekoren. Uit pure armoede zet ik dan maar De Dansmarathon aan, voor het achtergrondgeluid. Tsja, je moet toch wat?

Kijk Nou Eens

Plots merk ik een soort adrenalineshot bij mezelf op. Ik krijg een déjà vu die teruggaat naar 1995. Toen was er ook al zo’n soort programma op RTL4, genaamd Kijk Nou Eens. Weliswaar toen zonder dansende mensen, maar mét een stilstaande camera die mensen op terrasjes filmt. Een simpele manier toen voor die zender om de zomermaanden door te komen. Voor mij een raadsel waarom men zulke pulp maakt.

Diezelfde gedachte heb ik nu wederom, maar met een aanvulling: het moet voor die mensen toch zuur zijn als je je dood staat te dansen, terwijl er geen hond kijkt.