Zomaar een sprong

De hele familie is er nog steeds stil van. De één bevat nog niet helemaal wat er is gebeurd, terwijl de ander het voorval al iets heeft verwerkt doordat ze al haar ziel en zaligheid in de begrafenis legde. „Helaas hebben we veel te snel afscheid van je moeten nemen… Love you”, staat er op het kaartje dat nu bij Javey onder de grond ligt.

We wachtten al maanden op een nieuw maatje voor Jimmy toen we afgelopen woensdag bericht kregen dat we een gerbil konden ophalen. „Wat onhandig”, dacht ik nog, „zo vlak voordat we een lang weekend weggaan. Met zo’n kleine moet ik toch weer iemand regelen die elke dag komt kijken.”

Het koppelen van gerbils is een spannende aangelegenheid. Het hok moet vrij zijn van geurtjes en speeltjes zodat ze samen het territorium opnieuw kunnen ontdekken. Ik klaar de klus geroutineerd en omdat het twee keer eerder is gelukt beginnen we vol vertrouwen aan deze derde poging. Even later komt Marit thuis met kleine Javey. Wat is hij weer klein en wat heeft ze weer haar best gedaan om een naam te verzinnen, al moest ik aanvankelijk wel mijn best doen om hem te onthouden. „Dit is wel de laatste ronde”, denk ik. „Deze twee worden nog één keer samen oud en dan ben ik er wel klaar mee.”

Kwaad al geschied

We laten beide beestjes los en nemen gespannen plaats voor de kooi. Oef, het gaat er gelijk heftig aan toe. Niet zelden grijpen we in en spreken we Jimmy streng toe. Dan wordt het rustiger. De één zit in de ene hoek en de ander in de andere hoek en dat is een vertrouwd beeld. ‘s Avonds durft Javey te drinken en gaan wij met een gerust hart slapen.

De volgende dag is Jimmy extreem hyper maar lijkt hij Javey te tolereren. Ik begin wederom te geloven in een geslaagde koppeling. En plots gaan ze enorm te keer. Ik ben er vlug bij, maar even later zie ik aan een spastische Javey dat het kwaad al is geschied. Ik haal Jimmy uit de kooi om Javey rustig te laten sterven. Het is zo zielig en ik kan niets voor hem doen. Voor afleiding kijk ik toch maar naar Expeditie Robinson. Daarna ligt hij gelukkig dood in de kooi. Het grote innerlijke huilen kan beginnen, want het is onverteerbaar dat zo’n klein onschuldig beestje door toedoen van onze leuke Jimmy slachtoffer wordt van onze goede bedoelingen.

„Ik vind het zo raar wat er is gebeurd”, zegt Jonas bij het avondeten. Inderdaad, raar is de perfecte duiding. Helaas maakt ook een gerbil in het nauw wel eens rare sprongen.