De V van vaccinatie

De V is van vaccinatie. Maar ook van vrijheid, vrede en verzachting. Ik wil met deze column niemand overhalen, want ben het eens met mensen die zich niet willen laten vaccineren. Dat is hun vrijheid en keuze.

Ik wil deze column alleen maar opdragen aan Jan. Jan van Ham. In 1997 kwam ik in een bedrijf te werken en daar werkte Jan. Jan viel op, want hij had een lam handje. En hij strompelde met een voetje. Natuurlijk durf je er niet naar te vragen. Maar er kwam een moment dat ik het wilde weten. Het verhaal van Jan. Jan van Ham.

Het was 1956 toen Jan werd geboren. In een Brabants dorpje en zijn ouders waren boeren Brabantse ouders met de was buiten hangend en er waren niet nog niet zoveel wegen en gebouwen. Kinderen moesten gevaccineerd worden. Dat was nieuw. Jans ouders vonden dat niet nodig. Zij gingen zondags naar de kerk, dus er gebeurde niets. Op een dag begin jaren 60 kreeg kleine Jan een beetje buikpijn en keelpijn. Het was een buikgriepje en zou wel goed komen. De ouders van Jan bidden voor kleine Jan. Tot Jan een week later opstond en zijn ruggenmerg besmet bleek te zijn. Jantje had polio. Een spierverlamming en die was naar zijn arm en been getrokken. Jan werd uitgelachen op school, kreeg rare namen toegeworpen. Jantje was anders. En de dokters konden niets meer voor Jan doen.

Lichaam van de wap af

Ik ben mijn hele leven anders geweest. Niet rechts, niet links, Niet politiek belust, maar ook niet schreeuwend onbewust. Armand zong ooit: „Als je het nagaat protesteren we allemaal. Driekwart zonder reden en de rest zonder moraal.” Jan heeft nooit een vrouw kunnen vingeren, een schop kunnen zetten in de Aarde, een pan kunnen afgieten. Hij moest andere manieren verzinnen om een krant te kunnen lezen, zijn kont te krabben of in zijn neus te peuteren. Dingen die voor de mens allemaal gewoon zijn. Jan was een buitenbeentje en sleepte zijn rechterbeen mee naar school, daarna werk, maar in alles was hij een loner en zijn lichaam was altijd van de wap af.

Begin 2021 is Jan overleden. Net na zijn pensioen en niemand die ooit vroeg naar zijn verhaal of het aandurfde. Tot ik het die ene keer vroeg en hij glimlachte. Jan en ik stonden ooit in de kroeg op het toilet en hij piste over mijn schoen heen. Met een bibberend handje zei hij: „Jongen, er zijn altijd mogelijkheden om de drank de schuld te geven.” Ik herdenk Jan. Ongevaccineerde Jan. Het was 1956 en de mens wist niet beter, want zij hadden God en schoon wasgoed aan de lijn. Jan was zijn hele leven rechtshandig en weet je hoe moeilijk het dan is om met links te masturberen?